BERGET LEWIS ‘Blijkbaar moest ik een paar keer flink mijn neus stoten om te komen waar ik nu ben’

Gewoon uit nieuwsgierigheid, is Berget Lewis je artiestennaam?

“Nee hoor, het is de naam van mijn moeder. Ik ben geboren als Berget Christina Ronde. Mijn vader heette Ronde, maar dat ‘bekt’ niet lekker. Vandaar dat ik mijn moeders naam draag. En zo is ze ook altijd een beetje bij me.”

Vertel, na tien jaar heb je weer een nieuw album uitgebracht. De nummers zijn door jou geschreven en gecomponeerd.

“Toen tijdens corona alles stilstond, en mijn tak van sport het zwaar had, ben ik van me af gaan schrijven. Normaal gesproken ben ik niet iemand die publiekelijk haar mening vertolkt, maar nu kon ik niet anders. Ik moest woorden en muziek geven aan mijn zorgen over de wereld die op zijn kop staat. Het album We are one is daar het resultaat van. Mijn boodschap? Het maakt niet uit waar je vandaan komt, welke huidskleur je hebt, welke religie je aanhangt of uit welke laag van de bevolking je komt. We zijn uiteindelijk allemaal één. Iedereen wil worden gehoord en geaccepteerd en zich geliefd voelen. Daarin zijn we allemaal hetzelfde. Dat wil niet zeggen dat we het altijd met elkaar eens moeten zijn, het gaat erom dat we respect hebben voor elkaar, dat we leven en laten leven. Dit album is één van de mooiste dingen die ik ooit heb gemaakt, juist omdat het echt uit mij komt. Het schrijven en componeren was als een therapie voor mij en ik hoop ook voor anderen.”

Behalve nummers met een politiek tintje staan er ook persoonlijke nummers op het album. Mama’s song bijvoorbeeld.

“Tijdens corona heb ik in één jaar mijn beide ouders verloren. En als er één iemand het verdiende dat er een liedje over haar werd geschreven, is het mijn moeder wel. Ze was een fantastische vrouw met wijze levenslessen. Ze stimuleerde ons om ons hart te volgen en zei dat we altijd in onszelf moesten blijven geloven. Nadat mijn ouders waren gescheiden, zorgde ze in haar eentje voor zes kinderen. Ze werkte hard om ons een zo goed mogelijk leven te geven. Breed hadden we het niet, maar ik heb geen dag armoede gekend. Elke verjaardag werd gevierd. Nu ik ouder ben, denk ik: hoe dan? En: wat heb je dat goed gedaan, mam. Mama’s song is trouwens mijn eerste Nederlandstalige nummer. Dat was een bewuste keuze, want in het Nederlands kom ik nóg dichter bij het publiek en het liedje is voor iedereen die geen moeder meer heeft.”

Tijdens de tour die op het programma staat, zing je ook nummers van de onlangs overleden Tina Turner. Was zij belangrijk voor jou?

“Tina is mijn heldin. Dat zij afgelopen voorjaar overleed op 83-jarige leeftijd kwam hard binnen. Tina is altijd mijn inspiratiebron geweest. Haar zang, haar muziek, haar charisma en haar looks. Ook haar levensverhaal greep mij aan. Ik herken veel dingen. Ondanks dat ze wist dat haar relatie met Ike ongezond was, lukte het haar niet om bij hem weg te gaan. Tot ze uiteindelijk de kracht vond om hem de rug toe te keren. Zonder zielig te doen of zichzelf als slachtoffer te zien, krabbelde ze omhoog. Wat een powervrouw. Ook ik heb relaties gekend, zowel zakelijk als privé, die niet gezond waren. Natuurlijk, dan kun je met een vinger naar de ander wijzen, maar ook ik was debet aan de situaties. Waar twee kijven, hebben twee schuld en ik had het zo ver laten komen, dus moest ik er zelf iets aan doen. Zonder te piepen, zonder slachtoffer te zijn, maar ‘gewoon’ mezelf herpakken en inzien hoe waardevol ik ben. Natuurlijk, zoiets gaat niet zonder slag of stoot, maar inmiddels weet ik wat ik wel en niet wil. Ik heb mijn gevoel van eigenwaarde leren kennen en ben trots op wie ik ben. Net als Tina was.”

‘Ik heb relaties gekend die niet gezond waren. Dan kun je met een vinger naar de ander wijzen, maar ook ik was debet aan de situaties’

‘Het maakt niet uit waar je vandaan komt, welke huidskleur je hebt of welke religie je aanhangt. We zijn uiteindelijk allemaal één’

Dat klinkt als een behoorlijk leerproces. Dat ging vast niet van de ene op de andere dag?

“Nee, sommige mensen weten al van jongs af aan wat goed voor ze is. Bij mij duurde dat wat langer. Maar blijkbaar was dit mijn pad en moest ik eerst een paar keer flink mijn neus stoten om te komen waar ik nu ben. En waar ik nu ben, is het mooi en goed. Het komt erop neer dat als je écht van jezelf houdt, als je jezelf op nummer één durft te zetten, als je beseft dat er maar eentje is zoals jij en dat je daar zuinig op moet zijn, je vanzelf voelt tegen wie en wat je jezelf moet beschermen. Zonder dat het egocentrisch is, want als je lief bent voor jezelf, kun je nog steeds lief zijn voor een ander, als je maar weet wie je die liefde geeft. En ja, er is een nieuwe liefde in mijn leven, een leuke man die goed voor me is en het beste in mij naar boven haalt. Meer dan dat wil ik er niet over zeggen. De ervaring leert dat als ik in het openbaar vertel over mijn liefdesleven, het dan in het vervolg alleen nog maar daarover gaat.”

Je bent enorm afgevallen. Maakte het goed zorgen voor je lichaam ook onderdeel uit van die persoonlijke reis?

“Ja, zeker. Bij ons thuis werd alles gevierd met eten. Mijn moeders bruidstaarten waren beroemd, haar koekjes ook. En dan natuurlijk haar, en inmiddels ook mijn, macaronitaart, een soort Mac and cheese, maar dan op zijn Caribisch. Eten is, net als muziek, iets wat mensen samenbrengt. Eten maakt het leven leuk. Je moet er alleen voor waken dat je niet gaat eten om jezelf te troosten. En daar had ik een handje van. Toen ik tijdens de pandemie opeens zeeën van tijd had, besloot ik te gaan sporten. Ook ging ik me verdiepen in wat ik at, iets wat ik nooit eerder had gedaan. In de supermarkt gooide ik alles wat ik lekker vond in mijn kar, zonder op de labeltjes te kijken naar koolhydraten, calorieën of vetten. Natuurlijk, ik snapte ook dat een dagelijks bezoek aan de KFC mij geen goed zou doen, maar verder had ik geen idee. Ik ging overigens niet op dieet, hoor, want daar heb ik niets mee. Wat bij de een wel werkt, werkt bij de ander niet. Weten wanneer je iets eet en in welke combinatie, daar gaat het om. Dus ging ik in plaats van gefrituurde kip zalm bij de pasta eten. En in plaats van de halve pan pasta te verorberen, nam ik een handjevol. En het werkte. Ik bloeide op en verloor dertig kilo. Inmiddels zijn er weer wat kilootjes bij, maar zoals vroeger word ik nooit meer. Er is een knop om. Ik heb het bewegen en het eten van vezels, groenten en fruit geïmplementeerd in mijn leven. Eigenlijk draait het ook nu weer om zelfliefde. Als je van jezelf houdt, wil je dat je lijf gezond is. Het gaat er dus níét om een ideaalbeeld na te streven, want wij vrouwen zijn allemaal op onze eigen manier prachtig, maar het gaat erom dat je op een gezonde manier ouder wordt.”

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Nederlandse top titels in één app!

Bestel nuAl abonnee?
Log in om verder te lezen

Nu we het toch over ouder worden hebben… Hoe ga jij daarmee om?

“Als je het mij vraagt, begint het leven na je vijftigste. Want als het goed is, heb je dan een reis afgelegd, ken je jezelf en weet je wat goed voor je is. Juist omdat het na je vijftigste hard gaat, moet je alles uit het leven halen wat erin zit. Maximaal genieten en een middelvinger opsteken naar mensen die van alles van je vinden.”

Bij ouder worden, hoort soms ook oma worden, maar zal dat voor jou niet opgaan. Wat doet dat met je?

“Ik ben blij voor al mijn vriendinnen en zussen dat ze moeder of oma zijn. Ik had een kinderwens, maar het lot bepaalde anders. Dat is jammer, want het moederschap lijkt me het mooiste wat er is, maar ik denk nooit: had ik maar... Jaloezie is mij vreemd en ik gun het iedereen. Je kunt niet alles hebben in het leven en ik haal voldoening uit andere dingen. Daarbij komt: ik mag de knuffeltante zijn van veel neefjes en nichtjes met wie ik allemaal een bijzondere band heb. Zij weten dat ik alles uit mijn handen laat vallen als ze me nodig hebben. We zijn tenslotte van hetzelfde bloed.”

Je hebt als baby een moeilijke start gehad. Vertel eens.

“Ik was een couveusekindje. Eenmaal thuis merkte mijn moeder dat er iets niet klopte. Na talloze onderzoeken bleek dat mijn fontanel niet open was gegaan, waardoor mijn hersenen niet konden groeien. Om ruimte te creëren in mijn hoofd ben ik talloze keren geopereerd. Op de kleuterschool droeg ik een helmpje waar mijn moeder een gekleurde doek om had gedaan. Ik geloof niet dat ik daaronder gebukt ging, want op alle foto’s uit die tijd zie je een big smile onder die helm. Dat ik nog leef, is een wonder, want bijna was ik hier niet meer geweest. Tijdens een operatie heb ik een bijna-doodervaring gehad – al wist ik toen niet wat dat was – en zag ik het welbekende licht aan het einde van de tunnel. Het was er fijn, warm en zonnig en ik wilde daar blijven, maar een stem zei dat het nog niet mijn tijd was. Toen ik bijkwam uit de operatie zei ik tegen mijn ouders dat ik Jezus had gezien en in de hemel was geweest.”

Het geloof heeft altijd een grote rol gespeeld in je leven.

“Ja, en nog steeds. Gospelmuziek is de basis geweest voor mijn muzikale loopbaan en ik draag het geloof in alles met me mee. Toen ik negen was, bekeerde mijn moeder zich tot de pinkstergemeente. Ze was toen een paar jaar gescheiden van mijn vader en haalde er troost en hoop uit. Ik ging graag mee naar de kerk, vond alles even prachtig, maakte vriendjes op de zondagsschool en mocht zingen in een kerkkoor. Inmiddels heb ik een eigen draai gegeven aan het geloof. Ik bid en praat met God alsof het een vriend is en alles wat ik doe, doe ik uit dankbaarheid. Ik ben dankbaar omdat ik een tweede kans heb gekregen. Natuurlijk, als het niet goed met me ging, ben ik ook weleens boos op Hem geweest. Dan vroeg ik Hem waarom dit mij overkwam. Ik was toch geen slecht mens? Maar nu weet ik dat ik lessen te leren had uit hetgeen mij is overkomen.”

‘Ik had een kinderwens, maar het lot bepaalde anders. Je kunt niet alles hebben in het leven en ik haal voldoening uit andere dingen’

Tot slot nog even terug naar je zangcarrière. Droomde je er als kind al van om zangeres te worden?

“Thuis noemden we onszelf The Jackson 6. Iedereen kon wel wat bij ons. Of dat nou zingen, dansen of een instrument bespelen was. Elke avond na het eten gingen de tafel en stoelen aan de kant, zodat we een showtje konden geven. Rond mijn elfde ontdekte ik dat ik best talent had en visualiseerde ik mezelf op een podium met twee vriendinnetjes van school. Die visualisatie is uitgekomen, want jaren later stond ik op dat podium met twee vriendinnen. Alleen waren dat niet mijn schoolvriendinnen, maar twee andere besties: Trijntje Oosterhuis en Caro Dest. In de spotlights staan, daar was ik te verlegen en onzeker voor, dus liet mij maar achtergrondzangeres zijn. De béste achtergrondzangeres, dat dan weer wel. Tot mijn moeder vond dat het tijd was om mijn vleugeltjes uit te spreiden. Het gelegenheidsduo dat ik met Edwin Evers vormde, werd mijn grote doorbraak. Van een paar optredens per maand ging ik naar zo’n 275 per jaar en inmiddels ben ik één van de meestgevraagde zangeressen in Nederland. Iets wat best bijzonder is voor iemand die nog nooit een nummer 1-hit heeft gehad.”

BERGET IN HET KORT

Berget werd op 24 oktober 1971 in Amsterdam geboren uit een Surinaamse vader en een Guyanese moeder. Haar professionele zangcarrière begon als achtergrondzangeres van hartsvriendin Trijntjes Total Touch en daarna van Funky Stuff, Candy Dulfers band. In 1998 richtte ze de Berget Lewis Gospel Train op. Haar grote doorbraak kwam nadat ze in 2007 samen met Edwin Evers de eerste editie van het programma Just the two of us won. Ze speelde de hoofdrol in de musical Dreamgirls, was Maria in The Passion, werd gekroond tot beste zangeres van Nederland en maakt vanaf 2014 deel uit van de Ladies of Soul. Ook is ze medeoprichtster van het inmiddels bekende gospelkoor ZO! Gospelchoir. Haar derde soloalbum, We are one, is onlangs verschenen en vanaf september tourt ze door het land. Meer info: bergetlewis.com