BOBBI EDEN “Ik mag hópen dat iemand mij nog een LEKKER WIJF noemt”

Wie met Bobbi Eden afspreekt, weet binnen een kwartier álles over moestuinieren. Dat ik haar ‘dwingend enthousiast’ noem, begrijpt ze dan ook goed. “Ik zou inderdaad een geweldige sekteleider zijn”, lacht ze. “Als ik ergens enthousiast over ben, wil ik heel graag dat anderen hetzelfde ervaren.” Na haken, breien, poppenhuizen maken en miniaturen bouwen, is moestuinieren Bobbi’s nieuwste hobby – dit doet ze in een tuintje op drie minuten van haar eigen huis. “In mijn moestuin ben ik even op mezelf. Letterlijk niet thuis, geen vragen, geen mama-mama. En als een door mij geplant zaadje uitgroeit tot eten of een mooie bloem glim ik van trots, alsof het mijn kindjes zijn.”

Waar komt die totale overgave aan hobby’s vandaan? “Op mijn elfde én mijn zestiende kreeg ik een hersenvliesontsteking. Hoewel ik volledig herstelde, had dit wel invloed op mijn karakter: ik voel minder remmingen. Als ik ergens voor ga, stort ik me er ook volledig in. Eens in de zoveel tijd overdenk ik mijn leven en denk ik: is dit het nou? Op zulke momenten begin ik een nieuwe hobby, waar ik als een soort Inspector Gadget induik: ik wil alles weten van dat onderwerp en haal ook alle benodigdheden in huis. Daar gaat ze weer, denkt mijn man Mark dan, maar hij weet dat ik het niet kan laten. Anderen verliezen zichzelf in drank of drugs, ik in een nieuwe hobby.”

Ook een nieuwe hobby: Candy & Bonita, een film over twee vrouwen die vrouwvriendelijke porno willen produceren. Jij speelt hierin Paloma, de zelfverzekerde oppas die wel het een en ander weet van de porno-industrie. Hoe beviel deze acteerervaring? “Geweldig! De rol was zelfs speciaal voor mij geschreven, wat een eer. Ik wilde dus niets verpesten en liep de eerste draaidagen stiknerveus rond tussen al die goede acteurs en actrices. Zie ik er oké uit, ken ik mijn tekst wel? In Amerika speelde ik ooit een rolletje in de serie Sons of Anarchy, maar dit was veel stressvoller. Waarschijnlijk heeft dat te maken met verwachtingen, en mijn angst daar niet aan te voldoen. Ik wil álles zo goed mogelijk doen – kijk maar naar mijn hobby’s. En juist omdat ik de lat zo hoog leg, ben ik bang dat ik dichtklap. Gelukkig was iedereen ontzettend lief, waardoor de zenuwen verdwenen.”

“ANDEREN VERLIEZEN ZICHZELF IN DRANK OF DRUGS, IK IN HAKEN EN TUINIEREN”

Je deinst niet terug voor een uitdaging? “Nooit, gewoon aanpakken en kijken wat er op je pad komt. Zo wilde ik vroeger journalist worden of advocaat. Ik ambieerde helemaal geen carrière in de erotische industrie, maar van het een kwam het ander, en zo gebeurde het toch. Prima. Pas als je iets probeert, kun je erover meepraten, vind ik. En zeker niet meteen opgeven, of het nou haken is of rolschaatsen: pas na twee of drie keer kun je beoordelen of je er feeling voor hebt. Een voorwaarde is wel dat je iets léuk vindt, anders pik je het niet op. Ik ben allergisch voor mensen die na vijf minuten haken gaan klagen dat ze het niet kunnen. Hup, doorzetten.”

Spreken mensen je nog wel eens aan op je vlammende verleden in de erotische industrie? “Af en toe, meestal oudere mensen. Logisch, want ik doe al bijna vijftien jaar niets meer in die industrie. Ik heb nog wel mijn eigen toyline en ik organiseer zowel de Kamasutra beurs als mijn eigen beurs, Bobbi Eden’s Loversland. Dat is puur organisatorisch werk en vind ik een feest om te doen. De nieuwe generatie kent mij alleen maar van haken, naaien en ‘iets met baby’s’. Grappig dat mijn imago zo’n ommekeer heeft gemaakt. Daar was ik ook wel aan toe, dus ik heb al die kansen heel bewust zelf gecreëerd.”

Wil je er niet meer aan herinnerd worden? “Ik schaam me er absoluut niet voor, hoor! Als de tijd rijp is, zullen we onze zoon Brandon ook – op zijn niveau – uitleggen wat ik vroeger allemaal heb uitgevreten. Daar zie ik niet tegenop. Ik vind het ingewikkelder om te verklaren waarom er in Oekraïne en op zo veel andere plekken in de wereld oorlog is. Ik snap heus wel dat mensen mijn pornoverleden interessant vinden; het is geen alledaags baantje bij de supermarkt. Maar tegelijkertijd ligt het al jaren achter me: ik ben inmiddels meer dan dat alleen. Ik ben met allemaal nieuwe, leuke – nog geheime – projecten bezig, dus gesprekken over mijn oude leven hebben voor mij geen toegevoegde waarde meer. Wie daarover alles wil weten, kan beter mijn biografie lezen.”

Grensoverschrijdend gedrag is een actueel thema, had je daar in die tijd ook last van? “Zulke dingen gebeuren in elke industrie. Alleen is in de erotische industrie het lijntje nóg dunner: je bent al kwetsbaar omdat je in je nakie op een filmset staat en er wordt makkelijker vanuit gegaan dat het oké is dat iemand even aan je zit of van alles tegen je zegt. Toch voelde ik me in ‘gewone’ baantjes vaker onveilig, want op een set kent iedereen elkaar. Het is een soort familie, ik wist heel goed wat ik daar kwam doen, en dat was niet om komkommers te telen.”

Op welke andere plekken voelde je je nog meer onveilig? “Ik werkte als achttienjarige op een callcenter waar iemand me stalkte en stiekem condooms toeschoof, dat is wel intimiderend. Ik liep destijds ook altijd met een alarm in mijn zak naar de trein. Over het algemeen heb ik er nooit problemen mee gehad als iemand me na het stappen of een werkklus meevroeg naar zijn kamer. Is het een lekker ding en vraagt hij het níet, dan loop je een leuke avond mis. Maar als je vriendelijk bedankt, moet het ook klaar zijn. De vraag op zich vind ik niet gelijk intimiderend. Ik ben goedgebekt en bijt wel van me af. Toch ben ik ook eens fysiek aangevallen en kon mijn grote bek me niet verdedigen; ik klapte helemaal dicht. Een tijd lang was ik hierdoor wel teleurgesteld in mezelf. Niemand mag op die manier verkeerd bejegend worden of seksueel grensoverschrijdende ellende meemaken, maar het blijft ingewikkelde materie.”

“Er is niks mis met je charmes in de strijd gooien”

Hoe bedoel je? “Dan heb ik het puur over opmerkingen wel of niet mogen maken. Het ligt eraan wie wat zegt, hoe het wordt gezegd, wie de ontvanger is. Het is niet zwart-wit, maar een groot grijs gebied. In dát opzicht denk ik dat we doorslaan. Je mag tegenwoordig niet eens meer een compliment geven. Joh, ik heb de dag van mijn leven als iemand me op mijn 43ste een lekker wijf noemt. Sommige mensen kunnen behoorlijk zeiken. Ik gooide vroeger vaak genoeg, met trots, mijn charmes in de strijd, wat is daar verkeerd aan? Het is toch ook gewoon een leuk spel tussen mensen zonder dat er kwaad in de zin is?”

Ontmoette jij de liefde van je leven ook door zo’n leuk spel? “Absoluut! In 2008 voegde Mark me uit het niets toe op Hyves. Lekker ding, dacht ik meteen. En hoewel ik nog nooit zoiets had gedaan, stuurde ik hem een berichtje: ‘Zo, wat heb jij mooie ogen!’ Hij noemde me een slijmbal en we raakten aan de praat over van alles en nog wat. Na drie maanden msn’en en sms’en besloot ik hem te bellen en viel ik gelijk voor zijn stem. Het werd tijd voor een eerste date. In de sauna.”

De sauna? “Ik dacht: dan weten we gelijk wat voor vlees we in de kuip hebben en geven we ons écht bloot. Als hij ballen heeft dan komt hij. En ja hoor, ballen had hij, haha. Al scheet hij zeven kleuren en viel ik bijna flauw van de stress. Natuurlijk kenden we elkaar al door en door van al die sms-gesprekken, maar het was ongelooflijk spannend om te ontdekken of de klik er live ook was. Na die date pakte ik mijn spullen en ben ik nooit meer bij hem weggegaan. Zoiets overkomt je maar een keer in je leven.”

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Nederlandse top titels in één app!

Bestel nuAl abonnee?
Log in om verder te lezen

Zes jaar geleden werden jullie ouders van Brandon, had je al lang een kinderwens? “Ik wist direct dat ik een kind wilde met Mark, maar door werkprojecten bleven we het uitstellen. Totdat Mark terecht zei dat we er niet jonger op werden. Hij zeker niet, want hij is tien jaar ouder dan ik. Kort daarop raakte ik zwanger, na het laatste concert van de legendarische heavy metal band Mötley Crüe in LA, ik weet het nog precies. Brandon is voor mij een extra bezegeling van onze liefde. Mark is een wereldpartner, hij is lief, zorgzaam, een lekker ding én mijn beste vriend. Hij sleepte me door een moeizame zwangerschap en een zware bevalling, Mark zorgde ervoor dat het leuk bleef. Bij hem kan ik mezelf zijn. Zo krijg ik nu pas – Brandon is 6 – eindelijk weer een beetje mijn figuur terug. Daar zul je Mark nooit over horen: hij respecteert mij om wie ik ben. En hij is een fantastische, muzikale vader voor Brandon, samen spelen ze urenlang gitaar.”

Ben je een strenge moeder?

“Ik ben wel volhardend. Toen Brandon drie was en een scène schopte in een kledingwinkel, sleepte ik hem zo aan zijn jas omhoog, als een schreeuwende schoothond. Als ik er klaar mee ben, ben ik er klaar mee. En na drie waarschuwingen was ik het zat. Hup de auto in. Omstanders die zich er dan mee bemoeien, moeten oppassen. Mark kan op zo’n moment wel door de grond zakken – daar heb ik geen last van. En wat denk je? Brandon heeft zoiets nooit meer geflikt. Soms moet je hard optreden, dat leerde ik van mijn moeder. Ik herinner me een dagje strand waarop mijn zussen en ik enorm liepen te klieren en vooral níet luisterden. Op een gegeven moment zei mijn moeder dat ze straks een verrassing voor ons had. Ze was verdacht vrolijk. De verrassing was dat we naar huis moesten lopen. Een uur lang, door de hitte. Daar had mijn moeder zelf ook geen zin in, maar ze zette wel door. Voor eens en voor altijd wisten wij: geen grappen meer, anders gaat mama flippie de flippie doen.”

“SOMS MOET JE HARD OPTREDEN, LEERDE IK VAN MIJN MOEDER”

Ga jij wel eens flippie de flippie thuis? “Heel af en toe krijg ik het op mijn heupen en ga ik onredelijk uit mijn dak. Dan huil ik om niks. Het heeft dan zelden iets met Mark of Brandon te maken, het is vooral ontlading. Brandon heeft een goede babbel, een stevige eigen mening en altijd een weerwoord. Kortom: hij is mijn spiegel. Af en toe botst dat. Uiteraard doe ik mijn best om geduldig te blijven, maar hij doorziet dat direct: ‘O, o, mama gaat zo uit haar dakkie.’ Dan wil ik hem echt achter het behang plakken, maar ik moet er ook enorm om lachen. Zes jaar is een fantastische en uitdagende leeftijd, ik ben dol op die gozer.”

Wat doe je het liefst met hem?

“Gamen. Ik ben Brandons gamemaatje. Tenminste: dat was ik, totdat ik twee weken geleden ineens werd ingeruild. ‘Mama,’ zei hij plechtig, ‘ik doe dit niet om je te beledigen, maar ik vind het óók leuk om met mijn vrienden te gamen.’ Dit moet ik nog een beetje verwerken, haha. Als het aan mij ligt, kan ik dagenlang gamen. Ik heb een natuurlijke neiging om te cocoonen en me af te zonderen van de wereld. Dat is prima, maar het moet niet te lang duren, dat is ongezond. Gelukkig grijpt Mark dan in en wijst me erop dat ik lig te verslonzen: ‘Lieve schat, je bent 43, geen 65, hup, in de kleren, we gaan wat ondernemen.’ Hij is daarin mijn rots in de branding. Vaak volgt van daaruit dan weer een nieuwe hobby. En ook al heeft Mark er meestal niets mee, hij appt me wel een mooi artikel over tuinieren door of de lanceerdatum van een nieuwe game. Dat is toch echte liefde?”

OVER BOBBI

Ooit was de Haagse Bobbi Eden (43) ’s lands meest succesvolle porno-actrice – een periode waarover ze in 2014 een openhartige biografie uitgaf. Tegenwoordig is ze vooral bekend als presentatrice, ondernemer en auteur van haakboeken. Bobbi is getrouwd met muzikant Mark Laurenz en moeder van Brandon (6). Vanaf 6 juli is ze in de bios te zien in de film Candy & Bonita.

Libelle TV

In Story of my life neemt Bobbi ons mee langs haar Instagram-posts. Wat is het mooiste dat haar ooit overkwam? Heeft ze groene vingers door haar moestuin? Bekijk het op libelle.nl/storyofmylife

PRODUCTIE: CHARISSA MACNACK. STYLING: ORA BOLLEGRAAF. VISAGIE: METTINA JAGER. M.M.V. B.E.A.C.H. NOORDWIJK, COSTES (JUMPSUIT, TURQUOISE HEMDJE), MANGO (OVERSLAGJURK, SATIJNLOOK JURK), NOTRE V (JUMPSUIT), ZARA (OORBELLEN, BLOUSE)