‘Er zijn momenten dat we UIT ELKAAR ZIJN’
Willeke van Ammelrooy en Marco Bakker zijn alweer 45 jaar samen. De 77-jarige actrice vertelt hoe ze er voor zorgen dat ze, zeker in de lockdownperiode, niet gek van elkaar worden. Ook vertelt ze aan Weekend over de aanrijding die ze vorig jaar had. ‘In het begin moest ik wel even doorbijten toen ik de auto weer instapte, maar het belangrijkste is dat ik er heelhuids uit ben gekomen.’

Wat bent u aan het doen nu de theaterthriller The Mousetrap door corona moest stoppen ?
‘Ik zit momenteel in ons huis in Frankrijk. Ik weet nog steeds niet of we straks weer volledig door kunnen met The Mousetrap, het is afwachten. Het is allemaal zo onzeker. Ik zit, samen met de rest van de cast, op het puntje van mijn stoel.’
En dat terwijl u voor het eerst in zeven jaar eindelijk weer op het toneel stond. ‘Ja, het is jammer. Ook omdat het zulke leuke jonge mensen zijn om mee te werken. Het zijn heel goede en talentvolle mensen, fantastisch om mee te maken. We hebben al die tijd contact met elkaar gehouden, elkaar berichtjes gestuurd om te vragen hoe het gaat. We willen dolgraag weer met elkaar de bus in, we willen weer werken.’
Hoeveel voorstellingen heeft u wél kunnen doen?
‘Toen we in de lockdown kwamen hadden we ongeveer twintig voorstellingen gedaan en er stonden er nog zeventig gepland. Hoe dat afloopt weet je nooit, omdat de organisatie dat moet afstemmen met de theaters. Er moet gekeken worden wanneer er weer plek is, maar al die theaters hebben natuurlijk nog heel veel andere voorstellingen die opgeschoven worden. Dus dat is een heel werkje voor ze.’
Wat doet deze situatie met u?
‘Als je hoort dat The Mousetrap in Salzburg gewoon wordt gespeeld, dan word je daar wel jaloers op. Nogmaals, de situatie is heel erg vervelend, het was zo leuk dat we zo fantastisch konden werken met z’n allen. Je merkte dat het voor iedereen positief en goed was. Ook voor het publiek, we hadden volle zalen. Mensen waren blij om naar het theater te gaan.’
Was het pittig om weer op het toneel te staan na al die jaren?
‘Ja, in het begin was het erg pittig, omdat ik de teksten sneller moest leren dan ik gewend was. Als je een toneelstuk gaat doen ben je normaal gesproken zes weken aan het repeteren voor de première. Wij hadden maar vier weken. Voor de jonge mensen was dat prima, maar voor mij was dat heel moeilijk. Uiteindelijk, door het vele doen, is het goed gegaan.’

‘WE WILLEN DIE BUS WEER IN, WE WILLEN VOORSTELLINGEN SPELEN’
Ook niet het reizen van uw nieuwe woonplaats Margraten in Limburg?
‘Nee, want ik had een leuke oplossing. De crewbus gaat natuurlijk niet helemaal naar Margraten en we hebben maar een paar voorstellingen in Maastricht of elders dicht bij mijn huis, dus ik ben tijdelijk weer richting Amsterdam gaan wonen. Ik had er ook geen zin in om alleen te reizen, ik wilde met de hele ploeg in de bus zitten, fantástisch. Dat komt mede door de sfeer die die jonge mensen met zich meenemen. Wilbert Gieske en ik waren met z’n tweetjes de oudere mensen. Daar moeten we altijd om lachen.’
Waren jullie de vader en moeder van de groep?
‘Nee hoor, zo erg was dat niet. Het zijn professionele jonge mensen. We hebben heel veel plezier gehad tot nog toe. Ik vind dat de cultuur, net als de horeca, behoorlijk moet lijden. Ik kan me op dit moment geen regering herinneren die de cultuur belangrijk voor ons vindt. Natuurlijk staat cultuur tijdens de pandemie niet op nummer één – ik begrijp ook wel dat dat covid is en onze gezondheid, maar we weten nu ook dat het nooit meer weggaat. Toen ik iemand dat hoorde zeggen, dacht ik: we kunnen niet zo doorgaan, dan zitten we eeuwig in een lockdown, maar als ze daar een manier voor vinden, doe ik allang niet meer mee, bij wijze van spreken. Met andere woorden, het duurt allemaal veel te lang.’
Margraten bevalt wel goed?
‘Dat is prachtig en fantastisch. Het is dichtbij het huis dat we hebben in Frankrijk, wat heel fijn is, en het is er zo mooi. Het lijkt alsof je op vakantie bent. We zitten nu in Frankrijk door de lockdown. Als alles weer kan, gaan we terug. Vanuit hier is ‘t net iets te ver weg om snel naar Nederland te rijden om te werken. Margraten is al heel moeilijk om in te passen, maar dat lukt nog.’
U was gedurende The Mousetrap in de buurt van Amsterdam gaan wonen, zegt u. Hoe was dat?
‘Dat was erg leuk, het is ook goed gegaan. Ik zat dicht bij de opstapplaats van de bus. Vroeger vond iedereen die bussen altijd een beetje vervelend. Die momenten heb ik ook gehad, maar dat kwam vooral doordat ik destijds een klein kind thuis had. Dat is een ander leven. Dan moet je op zondag zorgen dat je voor zeven dagen maaltijden in de vriezer hebt, voor als je moet werken. Ik ben nu vrij en dat vind ik leuk.’

U bent 45 jaar samen met Marco Bakker, mist u hem dan niet?
‘Nee, want we hebben altijd ieder ons eigen leven gehad. We zijn zoveel mogelijk bij elkaar als we tijd hebben, maar er zijn altijd momenten geweest dat we even uit elkaar waren. Hij is van de klassieke muziek en ik ben van een ander clubje. Als we dan weer bij elkaar komen is het zó leuk. Het is veel moeilijker en ook erger in de lock- down, want dan heb je dat niet meer. Je kunt niet meer dan twee of vier mensen gezellig om je heen hebben. Marco en ik hebben het altijd heel leuk gevonden om los van elkaar even weg te gaan.’
Op welke momenten bijvoorbeeld nog meer?
‘Ook met vakantie. Marco ging vaak alleen naar Schotland, en ik met mijn vriendinnen naar de zon. Als Marco en ik elkaar daarna weer zagen, was het alleen maar heel leuk om elkaar weer te omhelzen. En zoals gezegd, dat gaat nu moeilijker met die lockdown.’
Hoe houden jullie het dan toch gezellig samen?
‘We zorgen wel dat we het leuk hebben hoor. We worden helemaal niet gek van elkaar. We houden er van om lekker te wandelen en we golfen als het mooi weer is.’
Marco heeft zich veel zorgen om u gemaakt. U had een lekkende hartklep waaraan u bent geopereerd.
‘Ja, maar die zorgen hoeven niet meer. Het gaat goed. Met mijn hart gaat het goed, stapje voor stapje gaat het steeds beter.’
En afgelopen oktober bent u ook nog eens aangereden, onderweg naar de repetities van The Mouse- trap. Uw vijftien jaar oude cabrio was total loss. Bent u daar uiteindelijk goed vanaf gekomen?
‘Gelukkig wel. Ik had niks, dat is al heel wat. Ik heb een nieuwe auto, dus we zijn allemaal weer blij. Of ik het eng vind om nu weer te rijden? Nou, in het begin moet je wel even doorbijten. Als je dat hebt gedaan, is het over. Het belangrijkste is dat ik er heelhuids uit ben gekomen, ik had ook dood kunnen zijn.’
Wat zijn uw goede voornemens voor dit nieuwe jaar en waar hoopt u vurig op?
‘Ik hoop dat de lockdown snel verandert en dat we het meer uitsmeren over het hele leven. Mijn goede voornemen is gezond leven, gezond eten. Maar ja, wat vind ik gezond? Dat zijn lekkere dingen, dus dat is moeilijk.’
Moet ik dan denken aan gezellig wijntjes drinken bijvoorbeeld?
‘Ja, maar het hoeft niet te veel te zijn. Gewoon niks te veel van alles. En ik hou van verrassingen, dat je ineens verrassend leuk en lekker eet. Dat vind ik mooi van het leven. We blijven sowieso genieten, reken maar van yes! Dat gaan we niet weggooien hoor.’