“Ik dacht dat mijn lijf dat virus wel aankon”
Sandy (49): “Jong, fit en absoluut niet kwetsbaar: zo zag ik mezelf. Toen het vaccin op de markt kwam, besloot ik het dan ook niet te nemen. Niet omdat ik ertegen was, ik zag gewoon de urgentie niet. Ouderen en kwetsbaren hadden het veel harder nodig dan ik. Mijn lijf kan zo’n coronabesmetting prima aan, dacht ik. Ik maakte me dan ook geen zorgen toen ik me ziekjes begon te voelen. Ik was rillerig en een beetje misselijk. De thermometer liet 38,6 graden zien. Een thuistest wees uit dat ik geen corona had. Toch besloot ik na een lamlendige avond en een zweterige nacht een GGD-test te laten doen. Tegen al mijn verwachtingen in bleek die positief.”
Doorzetter
“Steeds hoopte ik dat het ergste achter de rug was, maar mijn toestand werd slechter en slechter. Na bijna een week was de koorts nog even hoog en was ik zo slap als een vaatdoek. Ik sliep zittend op de bank omdat ik niet meer in bed durfde te liggen, zo benauwd was ik. Een vriendin gaf me een saturatiemeter, waarmee ik de zuurstofwaardes in mijn bloed kon checken. Die bleven maar zakken. Toen ik na een dag of acht amper nog kon lopen, belde ik de huisarts. Een twijfelgeval, noemde die me. Toen begon ik me echt zorgen te maken. Kon het dan nog slechter worden? Toch besloot ik samen met de huisarts dat ik thuis zou blijven.”
Eenzaam
“De arts kwam de dag erna langs om te checken of het beter met me ging. Dat ging het niet. Ik was nog zieker en kreeg de hele mallemolen in huis: zuurstofapparaten, trombosespuiten, ontstekingsremmers. De thuiszorg stond zelfs op de stoep voor een intake. Het ging allemaal langs me heen. Na nog een helse nacht wist ik dat het menens was. Ik belde weer de huisartsenpost. Een ambulance haalde me ’s ochtends vroeg op en reed met loeiende sirenes naar het ziekenhuis. Ik herinner me er niet veel van, behalve dat ik me eenzaam voelde. Zo eenzaam. De dagen ervoor was het vertrouwen in mijn lijf compleet afgebrokkeld. Zou ik in een coma belanden? En zou ik mijn hond ooit terugzien? Die onzekerheid was vreselijk. Het is het treurigste en engste dat ik ooit heb meegemaakt.”
Stress
“NIEMAND KON ME MET ZEKERHEID ZEGGEN DAT IK HET ZOU HALEN”
“In het ziekenhuis lag ik aan het zuurstof en werd ik steeds zieker. ‘Ga ik het wel halen?’ vroeg ik de artsen. Maar niemand kon me zekerheid geven. Doodeng. Omdat ik geïsoleerd op de corona-afdeling lag, was ik veel alleen en maalde het in mijn hoofd maar door. Dat zorgde voor veel stress waardoor mijn gezondheid wéér achteruit ging. Nog even, zeiden de artsen, en ik zou in coma worden gebracht. Voor mijn gevoel stond ik op het randje van de afgrond. Op een avond appte ik mijn beste vriendin al mijn wachtwoorden, mijn pincode en het telefoonnummer van mijn werkgever. ‘Als ik het niet overleef, heb je dit nodig’, schreef ik. Zo ver was ik in mijn hoofd al heen. Maar na een week in het ziekenhuis werd de saturatie in mijn bloed hoger. Op een ochtend had ik opeens weer trek. De dagen erna werd mijn medicatie stapje voor stapje afgebouwd en mocht ik van het zuurstof af. Op een dinsdag mocht ik naar huis. Ruim drie weken had corona mijn leven beheerst. Na al die intensieve zorg was het doodeng om opeens weer alleen te moeten zijn. Ik kon niet eens lopen zonder rollator. Hoe kwam ik de dagen door? Gelukkig mocht ik bij een vriendin logeren tot het beter met me ging.”
Toch die prik
“Dit is het treurigste en engste wat ik ooit heb meegemaakt”
“Wat er is gebeurd, is een enorme reality check. Ik dacht dat mijn lichaam alles aankon, maar dat is simpelweg niet zo. Natuurlijk komen de meeste mensen van mijn leeftijd corona goed door, maar je zult maar de uitzondering zijn, zoals ik. Dan komt het einde van je leven opeens eng dichtbij. Dat wil ik nooit meer meemaken. Ik heb dan ook besloten de vaccinatie toch te halen. Ik deel mijn verhaal niet omdat ik anderen wil aanmoedigen dat ook te doen. Iedereen maakt zijn eigen keuze. Wel wil ik de verhalen en emoties achter de ziekenhuisopnames laten zien. Eerst moet ik nog aansterken. Het kan een halfjaar duren voordat mijn longen het weer goed doen en maanden totdat ik mijn kracht en energie terug heb. Ik ben iedereen die me heeft bijgestaan, en vooral de artsen en verpleegkundigen, oneindig dankbaar dat ik weer thuis ben om verder te herstellen.”
