‘Ik was een kind. Het was niet mijn schuld’

“Kortsluiting. Dat is wat ik voelde in mijn hoofd toen mijn vriendje met een bloedserieuze blik naar de webcam boven zijn computer in zijn studentenkamer wees. ‘Je moet geld verdienen,’zei hij streng.‘Die cadeaus moet je terugbetalen.’Ik snapte er niks van. Het enige wat ik kon uitbrengen, was ‘nee’. En voor de onzekere dertienjarige die ik was, was dat al een hele prestatie.‘Met een mes in je rug ga je wel achter die webcam zitten,’zei hij met een gezicht van staal. Hij pakte een groot keukenmes uit zijn bureaula. Ik voelde de scherpe punt door mijn kleding tegen mijn rug prikken. Hardhandig duwde hij me richting zijn computer. Ik moest me uitkleden. Op het scherm zag ik een vriend van hem. Veel herinneringen aan die dag heb ik geblokkeerd, maar ik weet nog dat het gevoel van onbegrip allesoverheersend was. Hoe kon dit? Geen seconde was er door mijn hoofd gegaan dat hij een gevaarlijke jongen was. Dat hij kwade bedoelingen kon hebben. Sterker nog: hij was de eerste persoon in mijn leven door wie ik me gezien en geliefd voelde. Bij hem was ik geen buitenstaander. Bij hem kon ik mezelf zijn. Toen het tot me doordrong dat er geen uitweg was, schakelde ik mijn emoties uit. Mijn gevoelens deden er niet meer toe, ik moest overleven. Die dag is de shit begonnen. De shit waardoor ik nu als 32-jarige vrouw in een rolstoel zit. De shit waardoor ik mijn opleiding heb moeten laten vallen, niet kan werken en soms niet eens de energie heb mijn huis uit te gaan. Die dag verloor ik mijn onbevangenheid, mijn kindzijn. Ik moest seksuele handelingen verrichten bij mezelf en hem. De beelden werden opgenomen om mij in de markt te zetten voor andere mannen.‘Dit is Leanne, dit kan ze, dit kost ze.’Ik was letterlijk een product voor hem. Weigeren was geen optie. Dan zou hij de beelden verspreiden via MSN en Hyves. Dan zouden mijn ouders en klasgenoten ze onder ogen krijgen. Dat was mijn grootste nachtmerrie. Ik voelde dat ik geen kant op kon. Ik moest zijn bevelen wel opvolgen.”

‘‘JE MOET GELD VERDIENEN,’ ZEI HIJ STRENG. ‘DIE CADEAUS MOET JE TERUGBETALEN’’

Hopeloos verliefd

“Ik weet niet beter dan dat ik me een buitenstaander voel. Mijn ouders hebben mij en mijn broer opgevoed met de insteek ‘niet lullen, maar poetsen’.Voor emoties was geen plek. Huilen was volgens mijn ouders voor kleine kinderen, en dat wilde ik niet zijn. Van jongs af aan leerde ik mijn emoties voor mezelf te houden. Ik zat veel op mijn kamer, trok me terug in de wereld van mijn videogames en bracht uren door op MSN en Hyves. Online kon ik zijn wie ik wilde zijn. Veel aandacht besteedden mijn ouders niet aan het feit dat ik zo teruggetrokken was. Ze klaagden vooral dat ik zo’n lastig kind was. Niet alleen thuis voelde ik me permanent niet op mijn gemak, ook op school werd ik niet geaccepteerd. Ik werd gepest omdat ik kort haar had, me alternatief kleedde, geen vrienden had en nauwelijks wat zei. Ik weet nog zó goed hoe klein ik me voelde toen ik erachter kwam dat een groepje meiden mijn kleding had verstopt terwijl ik aan het douchen was na gym. Iedereen lachte me uit terwijl ik wanhopig met een klein handdoekje om mijn lijf naar mijn kleren zocht. Niemand schoot te hulp.

Ik was als kind doodongelukkig. Elke dag was het een kwestie van overleven en bevestigd worden in mijn eigen onzekerheid. Mijn ouders en broer wisten van niks. Ik voelde dat er geen ruimte was voor mijn verhaal en verdriet. Mijn masker ging alleen af als ik op mijn slaapkamer achter de computer zat.

‘IK MOEST SEKSUELE HANDELINGEN VERRICHTEN: DIE DAG VERLOOR IK MIJN KIND-ZIJN’

Op mijn dertiende ontmoette ik een jongen op Hyves. Mijn oog viel direct op zijn profielfoto. Hij was achttien, stoer, had blond haar en felblauwe ogen. We spraken wekenlang elke dag met elkaar na school. Ik had wel eerder met jongens gechat, maar hij was de eerste die écht inhoudelijk geïnteresseerd was. Hij vroeg door over de situatie met mijn ouders, luisterde uitgebreid naar hoe ik me voelde, dacht met me mee en walste niet over me heen met verhalen over zijn eigen leven. Mijn emoties waren voor hem niet te veel. Voor het eerst voelde ik dat ik mezelf kon zijn. Nadat we een paar keer via de webcam hadden gepraat, vroeg hij of ik in het echt met hem wilde afspreken. Ik twijfelde geen seconde. De eerste date is inmiddels een waas, maar ik weet nog hoe goed het voelde om in het openbaar met hem hand in hand te lopen. Om niet alleen te zijn. Na die eerste date verplaatste ons contact zich van de digitale, naar de echte wereld. Mijn ouders wisten van niks. Welke tiener wil het nou met haar ouders hebben over verliefdheid? Laat staan een tiener die nooit met haar ouders praat. Daarbij was het heel onschuldig. We gingen naar de bioscoop, aten wat op de markt of liepen een rondje. Op elke date bracht hij een cadeautje mee. Wat begon met een armbandje, eindigde met een splinternieuwe telefoon. Vraagtekens zette ik hier nooit bij. Ik was verliefd, en van de term loverboy had ik nog nooit gehoord.

Er was geen wolkje aan de lucht tot hij opeens boze berichtjes begon te sturen op MSN over ‘afbetalingen’. Ik moest niet denken dat ik die cadeautjes zomaar kreeg. In eerste instantie dacht ik dat hij een grapje maakte, maar aan de toon van zijn berichten merkte ik al snel dat hij serieus was. Ik raakte in de stress, want als dertienjarige had ik natuurlijk niet het geld om een telefoon terug te betalen. Met mijn ouders durfde ik het niet te delen, vrienden had ik niet, dus in een vlaag van wanhoop ben ik op een middag na school bloednerveus het politiebureau binnengelopen. ‘Met een MSN-gesprek kunnen wij niks, kom maar terug met je ouders.’ Voor mij was dat wederom een bevestiging dat het geen zin had me te uiten, dat ik me aanstelde. Dus besloot ik, zoals hij had gevraagd, naar hem toe te gaan om het uit te praten. Achteraf denk ik: hoe vreselijk naïef kun je zijn? Maar tegelijkertijd was ik nog maar een kind. Ik was hopeloos op zoek naar liefde en acceptatie en wilde niks liever dan geloven dat hij mij die kon geven.”

Leven in angst

“Wat ik precies moest doen om de cadeaus af te betalen, kan ik niet vertellen. Het maakt nog steeds te veel los. Er zijn dingen gebeurd die je alleen in films ziet. Dingen die mij kapot hebben gemaakt. Mijn leven ging ondertussen ‘gewoon’door. Ik ging naar school, kwam thuis met een groter masker op dan ooit tevoren en ging alleen naar buiten als ik een seksafspraak had. Hij stuurde mij elke week een berichtje op de telefoon die ik van hem had gekregen met de locatie waar hij me kwam ophalen en wat ik die dag moest doen. Het voelde alsof ik werd geleefd. Alsof ik er niet echt bij was. Elke keer als ik ook maar iets tegenstribbelde, dreigde hij de beelden van mij te verspreiden. De angst die hij creëerde was voor mij genoeg om mee te gaan in alles wat hij vroeg. En gek genoeg, ergens was ik ook nog steeds verliefd. We dateten sinds ik voor hem werkte niet meer met elkaar, maar als hij mij na een afspraak stond op te wachten, was hij superlief. Hij snapte dat ik het moeilijk vond, praatte mee over hoe walgelijk mannen soms kunnen zijn en zei dat hij nog steeds gek op me was. Heel even voelde ik me dan weer geliefd en geaccepteerd. Hij wist precies dat te zeggen om weer misbruik van me te kunnen maken.

Na een halfjaar zijn spel te hebben meegespeeld, brak er iets in mij. Een stem in mij schreeuwde heel luid: tot hier en niet verder. Ik heb geen idee waar ik de moed vandaan haalde, maar van de ene op de andere dag besloot ik het risico te nemen en niet meer te reageren op zijn berichtjes. Hij belde en sms’te me helemaal plat, maar ik hield voet bij stuk. Uiteindelijk staakte hij zijn pogingen. Ik heb hem nooit meer gezien en de beelden zijn nooit naar buiten gebracht. Bang om hem tegen te komen ben ik gek genoeg nooit geweest, hij woonde in een andere stad en we hadden geen gemeenschappelijke vrienden. Achteraf ben ik heel trots op de kracht van die kleine Leanne. Wie weet hoe mijn verhaal anders was afgelopen. Met zijn verdwijning uit mijn leven dacht ik, kinderlijk als ik was, dat mijn problemen ook voorbij waren. Ik voelde me mentaal slecht, maar dat was voor mij de norm. Het leven ging door. Wat nieuw voor me was, was de grote aantrekkingskracht die ik tot mannen voelde. Voordat ik ‘hem’ontmoette was ik nog niet met seks bezig geweest; ik was een kind. Na hem was seks het enige wat mij enigszins een gevoel van eigenwaarde gaf. Onbewust had ik geleerd dat ik acceptatie en liefde kreeg door seks. Ik was veertien jaar toen seks mijn uitlaatklep werd. Het moest altijd hard zijn en pijn doen, dat was de enige manier die ik kende én de enige manier waarop mijn gedachten overstemd konden worden. Via Hyves kwam ik terecht in de BDSM-wereld. Weer had ik naast mijn normale tienerleven wekelijks stiekem seksafspraken met onbekende volwassen mannen, bij hen thuis of in hotels. Altijd vanuit een onderdanige rol, alleen was het dit keer vrijwillig. Lust werd mijn liefde. Ik heb dit jarenlang zo volgehouden. Ondanks de vele situaties waarin mannen over mijn grenzen zijn gegaan. Ik ben zo vaak genegeerd terwijl ik wanhopig ‘Stop!’schreeuwde. Maar de knuffels en lieve woorden achteraf maakten het elke keer weer goed. Op die momenten voelde ik me heel even gezien. Het heeft lang geduurd voordat ik kon inzien wat er echt is gebeurd. Dat ik werd mishandeld en misbruikt. Dat ik nog maar een kind was.”

‘De beelden werden opgenomen om mij in de markt te zetten: ‘DIT IS LEANNE, DIT KAN ZE, DIT KOST ZE’’

‘IK WAS VEERTIEN TOEN SEKS M’N UITLAATKLEP WERD. HET MOEST ALTIJD HARD ZIJN EN PIJN DOEN’

Wake-upcall

“Ik dacht altijd dat ik prima functioneerde, totdat tijdens een stage op een psychiatrische afdeling een cliënt zich aan mij vergreep. Ik was toen 24 jaar. Een bejaarde man ging, zonder reden, volledig door het lint toen hij mij zag. Hij greep me bij de keel, duwde me tegen de muur en voelde met zijn andere hand tussen mijn benen. Intern knapte er die dag iets. Het voelde alsof ik in mijn gezicht werd geslagen met alle emoties die ik sinds mijn tienertijd had opgekropt. Mijn lichaam bevroor en voor het eerst kon ik mijn masker niet meer ophouden. Ik barstte in tranen uit en stortte letterlijk in. Daarna ging het heel snel bergafwaarts. Ik wist niet hoe ik met mijn emoties moest dealen en ontwikkelde een eetstoornis. Onbewust een afleiding van alle nare beelden en gevoelens, een vorm van zelfbeschadiging om mezelf te verdoven. In een jaar tijd ging ik van maat 46 naar maat 32. Ik weet nog heel goed dat ik tijdens een vergadering op mijn stageadres werd gebeld door de huisarts naar aanleiding van een bloedtest. Ik moest nú naar het ziekenhuis, want mijn kaliumgehalte was zo laag dat ik elk moment een hartaanval kon krijgen. Op dat dieptepunt woog ik nog maar 41 kilo. Meer dan dat ik in paniek raakte, weet ik niet meer. Maar sinds dat telefoontje, nu acht jaar geleden, en die opname in het ziekenhuis, ben ik nooit meer aan het werk geweest. Mijn opleiding verpleegkunde heb ik niet kunnen afronden. Ik kon mijn emoties niet langer uit de weg gaan. Het is een moeilijk en lang proces geweest. Ik ben de afgelopen jaren gediagnosticeerd met boulimia, depressie en een posttraumatische stressstoornis. Therapie na therapie en stapje voor stapje heb ik geleerd niet meer te vluchten voor mijn emoties, maar ze aan te kijken. Het was onbeschrijflijk zwaar om alles te doorvoelen. Hoe meer ik werd geconfronteerd met mijn innerlijke wereld, hoe meer mijn lichaam begon af te takelen. Mijn lijf zat in een constante staat van stress. Zelfs ’s nachts had ik er last van als ik meerdere keren gillend wakker werd. De kracht van mijn lichaam nam met de dag af en uiteindelijk ben ik in een rolstoel beland. De eenvoudige vertaling van het verhaal van de neuroloog is dat als je dingen psychisch niet verwerkt, dit op je lichaam kan slaan. Mijn lijf kon het gewicht van mijn trauma letterlijk niet dragen. Ik ben letterlijk kapotgemaakt. ”

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Nederlandse top titels in één app!

Bestel nuAl abonnee?
Log in om verder te lezen

‘NAAST MIJN NORMALE TIENERLEVEN had ik stiekem seksafspraken met onbekende mannen’

Kleine gelukjes

“Ik voelde zo veel boosheid toen ik net in mijn rolstoel zat. Niet naar die klootzakken, gek genoeg, maar voor mezelf. Ik zag het als mijn eigen schuld. Ik ben als dom naïef meisje verliefd geworden, ik ben zo stom geweest om te kiezen voor de foute mannen in de BDSM-wereld. Het heeft lang geduurd, maar gelukkig weet ik inmiddels beter. Dankzij therapie voor de acceptatie van mijn rolstoel kijk ik met meer zachtheid naar mezelf. Ik was een kind. Het was niet mijn schuld. En hoe shit ik het ook vind, de rolstoel is nu onderdeel van mijn leven. Er is weinig bekend over neurologische stoornissen als de mijne, maar de kans lijkt op dit moment klein dat ik ooit weer volledig zal kunnen lopen. Ik vind dat superconfronterend. Normale dingen als boodschappen doen of een vaatwasser uitruimen zijn voor mij een uitdaging geworden. En prikkels komen soms zo hard binnen, dat ik alleen maar op de bank kan liggen. Als ik mensen buiten voorbij zie komen op hun fiets of longboard, krijg ik een brok in mijn keel; dat zijn veel leukere wielen dan die ik heb. Toch heb ik mijn rolstoel geaccepteerd als onderdeel van mijn leven en probeer ik te focussen op wat ik nog wél kan. Ik zwem elke week met een personal trainer en train voor mijn doel om volgend jaar op Lowlands minimaal één nummer te kunnen dansen. Dat lijkt me zó gaaf. Het zijn de kleine gelukjes die voor mij groot zijn geworden. Fietsen met mijn handbike, naar buiten met de hond, op de bank zitten met mijn lieve man. ”

Opnieuw vertrouwen

“De therapieën van de afgelopen jaren waren superzwaar, maar in tegenstelling tot mijn jeugd weet ik nu dat ik het waard ben om gehoord en gezien te worden en om voor te vechten. Heel diep verstopt vanbinnen heb ik dit denk ik altijd geweten. Ik heb een soort vuurtje in me branden, een sprankje hoop, dat mij al die jaren vertelde: je komt er wel. Ik weet niet hoe, maar zelfs in mijn donkerste tijden heb ik kracht geput uit dat heel kleine lichtpuntje. Een lichtpuntje dat inmiddels is uitgegroeid tot een vlam. Daarbij speelt niet alleen het dealen met mijn emoties, maar ook het ontmoeten van mijn man Thijs een belangrijke rol. We kregen vlak voor het incident tijdens mijn stage een relatie. We ontmoetten elkaar in mijn favoriete metalkroeg en ik voelde direct dat hij anders was dan alle andere mannen die mijn pad hadden gekruist. Hij was zacht, zorgzaam en superlief. Ik vertelde hem direct dat ik een dominante man nodig had, ook in bed, en dat hij daar bot gezegd mee moest dealen als hij met mij wilde zijn. Ik wist helemaal niet hoe ik seks moest hebben met gevoel, ik wist niet hoe ik met die explosie aan emoties moest omgaan. In het begin was het ingewikkeld, maar stapje voor stapje liet Thijs me zien dat ik hem kon vertrouwen en dat het veilig was me open te stellen tijdens de seks. Toen die knop eenmaal om was, realiseerde ik me dat die dominante mannen en de harde seks helemaal niet goed voor me waren geweest. Thijs leerde me het verschil tussen liefde en lust. Achteraf was hij misschien wel het begin van het weer durven voelen. Hij geloofde in mij op de momenten dat ik daar zelf niet toe in staat was. Hij had geen weet van mijn verleden toen we verliefd werden en ik heb hem de afgelopen jaren ontelbaar vaak gezegd dat hij met een andere vrouw een beter leven kan hebben. Dat hij mag gaan. Maar hij houdt van mij, ondanks mijn trauma’s en lichamelijke beperking. Hij zegt elke dag dat ik het waard ben. Hij ziet mij.

‘THIJS LEERDE MIJ HET VERSCHIL TUSSEN LIEFDE EN LUST. HIJ WAS HET BEGIN VAN WEER DURVEN VOELEN’

Ik durf inmiddels te zeggen dat het best goed met me gaat. Ik heb een bepaalde berusting gevonden in wat ik heb meegemaakt, maar mijn littekens blijf ik houden. Mijn verleden ‘een plekje’geven, gaat me denk ik niet lukken. Daar heb ik me bij neergelegd. Ik kan inmiddels over mijn verleden praten, zonder direct in de herbeleving te schieten. Maar als er in een film opeens een scène voorbijkomt over seksueel geweld, schiet mijn lichaam direct in de kramp. Aan dat soort signalen merk ik dat mijn lijf het trauma nog steeds vasthoudt. Maar na jaren van therapie functioneer ik naar mijn eigen maatstaven goed genoeg. Ik ben klaar met het graven. Het voortdurend vechten tegen je eigen kwetsbaarheden is doodvermoeiend. Aangezien mijn energie schaars is, wil ik die bewust steken in positieve zaken die niet zijn gericht op het verleden, maar op het heden en de toekomst. Het contact met mijn ouders is, voor het eerst in mijn leven, goed. Nadat ik instortte op mijn stageadres, heb ik mijn ouders in een brief verteld wat er in mijn jeugd is gebeurd. Waarom ik me afsloot en wat zich buiten hun gezichtsveld afspeelde. Het was intens heftig en verdrietig, maar ook bevrijdend voor zowel mij als hen. Eindelijk lagen alle kaarten op tafel. Het mysterie van hun gesloten dochter was ontrafeld. Het heeft daarna nog jaren geduurd om een band op te bouwen, maar de muur die tussen ons stond is inmiddels afgebroken. Ik neem ze niks kwalijk. Ik weet dat ze nooit slechte intenties hebben gehad. Ze wisten gewoon niet beter. Inmiddels voel ik me wél thuis bij mijn ouders. Dat gevoel is onbetaalbaar. Trots vind ik een moeilijk woord om in de mond te nemen over mezelf, maar ik vind het wel sterk dat ik mijn verhaal kán navertellen en durf te delen. Het is mijn droom om ooit een boek te schrijven over mijn ervaringen. Ik hoop over te brengen dat hoeveel shit er ook op je afkomt, als je vasthoudt aan dat ieniemini sprankeltje levenslust in jezelf, dat het stapje voor stapje écht beter wordt. Mijn mantra is ‘she flies with her own wings’. Ik voel elke dag meer dat ik met mijn eigen vleugels mag vliegen. Dat ik het waard ben. Die klootzakken krijgen mij er nooit onder.”