Kim feenstra eerlijk over loodzwaar ivf-traject

Op het wachtbankje. Weer een test. Negatief. Steek. Recht door mijn hart. Uitslag op de test. 1 streep. F*cking negatief. Maar ik moet. F*cking positief. Blijven…’ Het begin van het zelfgeschreven gedicht ‘Flink Zijn’, dat supermodel Kim Feenstra deelt op Instagram bij een foto van zichzelf bij een berg tabletten en spuiten, liegt er niet om. Omdat eerder haar eileiders operatief zijn verwijderd, kan Kim alleen via kunstmatige inseminatie zwanger worden. Zo werd ze ruim twee jaar geleden moeder van zoontje Brooklyn, maar Kim en haar vriend Stanley hebben een grote tweede kinderwens en zijn daarom opnieuw een ivf-traject ingestapt om hun droom te verwezenlijken. En dat valt niet mee. Sterker nog, Kim vindt het loodzwaar en voelt zich onder invloed van de hormonen die ze moet slikken regelmatig knap ellendig. Ze vervolgt daarom in haar gedicht: ‘Niet huilen. Nog even flink zijn. Tanden op elkaar. Weer een prik. Weer een pil. Tel kwijt. De akelige hormonen. We doen het voor een mooi doel. We? Ik voel me alleen…’ Het model legt uit in ‘Beau Monde’: ”Die hormonen zijn f*cking heftig en het kan daardoor erg eenzaam zijn.”

Relatietest

Ook de teleurstellingen die ze onderweg naar hun gedroomde doel moeten verwerken, maken het traject zwaarder. Zo hebben Kim en haar vriend Stanley de afgelopen tijd al verschillende keren een negatieve zwangerschapstest terug gekregen. Ook trekt het een wissel op hun relatie, want Stanley gaat anders om met de teleurstellingen dan Kim, waardoor ze zich dus regelmatig eenzaam en verlaten voelt. Ze vertelt: ”Dan zegt Stanley: ‘Ja, dat is het lot, babymams.’ En dan denk ik: ik weet dat dat het lot is, maar dat is niet wat ik nu wil horen. Soms is het heel confronterend dat hij zo positief is, omdat de situatie heel onzeker is. Aan de andere kant is zijn positiviteit prettig, omdat hij me er op die manier ook doorheen sleept. Het blijft alleen een feit dat je als vrouw emotioneler bent en je ook nog eens met die hormoonspanningen zit.” Toch probeert Kim de moed erin te houden. ”Grotendeels blijf ik positief en ga ik op zoek naar oplossingen. Dan vraag ik of we een bloedtest kunnen doen. Of een baarmoedermassage kunnen proberen. Maar er zijn ook momenten dat ik boos ben op de hele wereld en mijn frustraties kan afreageren op iemand die op de weg te langzaam voor mij rijdt. Dat komt echt door de hormonen. Mensen onderschatten wat dit mentaal en fysiek met je doet. Het is echt killing…”, vertelt ze eerlijk.

Shit en ellende

Ondertussen gaat Kims gedicht verder met: ‘Volle moed. Nog een ronde. Even flink zijn. Gezond eten. Bewegen. Foliumzuur. Bla bla bla…’ Want wat voor diep dal ze af en toe ook doorheen mag gaan met haar emoties, Kim klautert er altijd weer uit. ”Ik heb in mijn leven zoveel shit en ellende meegemaakt, dus ik weet dat ik overal weer uit kom”, klinkt het vol vertrouwen. Maar aangezien ze al 37 is en haar klok begint te tikken, geeft dat haar wel extra stress. ”Dus het gaat steeds moeilijker worden. Maar wij blijven erin geloven en houden vertrouwen en hoop. En als het nooit meer lukt, ben ik nog steeds gelukkig, want we hebben een prachtig gezond kind.” Ze schrijft daarom verder in haar gedicht: ‘Ik moet blij zijn. Ik ben ‘al’ een mama. Wij zijn ‘al’ ouders. Misschien zij nooit. Ik gun het hen ook. Weer schuldgevoel. Verdriet. Duizend tranen. Tel kwijt.’”

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Nederlandse top titels in één app!

Bestel nuAl abonnee?
Log in om verder te lezen

Dankbaar

Dat het ivf-traject voor haar bekend terrein is, biedt haar enigszins houvast. ”Ik weet nu wat ons te wachten staat. Ik ervaar alles deze keer wel bewuster en soms raak ik obsessief”, bekent ze eerlijk. En soms wordt ze desondanks toch weer overmand door emoties. ”Het kan echt eenzaam zijn. Maar gelukkig is Stanley niet bij ons weg te slaan! Voordat we Brooklyn kregen, zei hij dat hij er alles aan zou willen doen om papa en mama te worden. Dat geeft een steady gevoel. En gelukkig helpt wandelen, sporten en leuke dingen met mijn kind doen.” Want ze mag dan een grote tweede kinderwens hebben, Kim geniet bovenal optimaal van haar eerste kind, zoontje Brooklyn. ”Ik kan me geen liever en vrolijker persoon inbeelden”, voegde ze er in ‘Flair’ aan toe. ”Hoe klein hij ook nog maar is, zo groots is zijn energie. Zo slim, nieuwsgierig en wijs. Hij leert me zoveel over liefde en over mijn eigen persoon. Hoe gek dat wellicht ook klinkt, maar hij maakt mij een betere versie van mezelf. Elke dag geeft mij zoveel meer voldoening wanneer hij mij ‘mama’ noemt en elke dag als hij gaat slapen, vertel ik hem hoe dankbaar wij zijn dat hij ons heeft uitgekozen. En dat we er alles aan zullen doen om hem gelukkig te maken.”

Trauma's uit de jeugd

Omdat Kim een, zoals ze zelf zegt, ”rommelige jeugd” heeft gekend, met veel verhuizingen, een moeder die aan de drugs verslaafd was, een pleeggezin en zelfs een verblijf in een blijf-van-mijn-lijfhuis, doet ze er zoals gezegd alles aan om de kleine Brooklyn en misschien straks ook zijn zusje of broertje, een mooie onbezorgde jeugd te geven. Ze volgt daarvoor zelfs een coachingstraject, speciaal voor haar zoontje. ”Ik vond dat ik dat aan hem verplicht was. Ik wilde de trauma's uit mijn jeugd niet aan hem overdragen. Want als je die niet oplost, gebeurt dat onbewust.” Zo zorgt Kim er dus voor dat ze ook haar eventuele tweede kindje een stabiele thuissituatie kan geven. Gastvrij klinkt het: ‘In ons hart is warmte. In mijn buik is ruimte. In ons huis ook.’ En ze besluit haar emotionele gedicht met de woorden: ‘Kom op. Kop op. Nog even flink zijn. Nog één keer flink zijn…’”