<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/REC-html40/loose.dtd">
<html><body><div id="template_1"><div id="article-body"><div class="breadcrumbs"><div class="section-title">In dit nummer / ESSAY</div></div><div class="title">MILLENNIAL MIND FUCK</div><div class="intro"> <b>Het ene moment hangt de vergadertafel aan je lippen terwijl je ietwat pedant uitlegt wat een cronut is, het andere rolt een stagiair net niet met haar ogen omdat je een gif hebt verstuurd in het Slackkanaal: welkom in de wereld van millennial journalist Katrin Swartenbroux (36). Bijna van de troon gestoten door Gen Z &ndash; maar nog lang niet klaar voor de grotemensenwereld.</b></div><div class="body"><div class="figure-block image-block"><img title="f070-01.jpg" src="https://cdn-assets.ziniopro.com/var/issues/595732/5ea1395a9101752096c8d14d71bc1d3e/images/f070-01.jpg" width="250" height="389"></div><p>Ik ben altijd goed geweest in het internet. Jep. In een tijdperk waarin zelfs koelkasten &lsquo;connected&rsquo; zijn is het nogal lullig om jezelf daarvoor op de borst te slaan, maar het samenraapsel van het beste en het slechtste van wat de mensheid te bieden heeft was twintig jaar lang mijn safe space en speelveld tegelijkertijd. Mijn schepper, zeg ik soms na iets te veel rode wijn. Ik was veertien en verward toen ik voor het eerst een digitaal profiel aanmaakte. Mijn online zijn heeft me dat jaar meer gevormd dan mijn ongesteld worden, zelfs al hield ik aan dat laatste plots borsten over. In de rigiditeit van de realiteit leek ik altijd als zand door mijn eigen vingers te glippen, maar met de hulp van het internet, waar alles flu&iuml;de bleek, kon ik mezelf boetseren, substanti&euml;ler worden. Naargelang de mogelijkheden vorderden vond ik mezelf in MySpace-poses, meanderende blogposts en memes. Met de vurigheid van mijn beste vriendin die net haar lactosepil heeft ingenomen voor een vierkazenpizza dook ik in iedere nieuwe app en ontwikkeling, benieuwd naar wat die voor mij in petto had. Die gretigheid wierp ook haar vruchten af voor mijn offline leven. Ik harkte vriendschappen bij elkaar op mIrc, scoorde een lief op Reddit en haalde schrijfopdrachten binnen dankzij Twitter.</p><p>Ook deze, min of meer.</p><p>Het internet evolueerde van mijn schuilplaats tot een showroom, een glazen kooi waarin ik kon reflecteren en me vervolgens kon baden in de weerschijn. Online waande ik me onsterfelijk of op zijn minst ongenaakbaar. Tot een bepaalde app me keihard een spiegel voorhield. Ik downloadde TikTok in 2020 juist omd&aacute;t ik goed was in het internet. Omdat ik de pretentie had dat ik het internet, waarvan mijn generatie de spelregels mee had geschreven, begreep. In het begin had de Chinese entertainmentapp dan ook geen geheimen voor mij. De memes die wij in leven hadden geroepen kregen een extra dimensie, akkoord, maar over het algemeen kon ik de app zelfs gebruiken als vinger aan de polsen die ik als dertiger niet meer kon bereiken. Tot het algoritme mijn leeftijd raadde. En mij doorsluisde naar de donkere hoek van het internet waar mijn leeftijdsgenoten genadeloos werden afgekraakt. Omdat we onze haren in een zijscheiding dragen. Omdat onze jeansbroeken smalle pijpen hebben. Omdat we huisdieren behandelen als kinderen, paniekaanvallen krijgen van kwartaalaangiftes en een ongezonde obsessie hebben met toxische personages uit middelmatige sitcoms. Dat we te veel emoji&rsquo;s gebruiken, te serieuze selfies nemen en de antwoorden van BuzzFeed-quizzen gebruiken als psychiatrische diagnoses.</p><p>Eerlijk? Ik kon er best om lachen, vooral omdat wat ons verweten werd niet pertinent onwaar was. &lsquo;<i>I felt seen,</i>&rsquo; zoals iemand die rijp is voor de coolheidscompostbak zou tikken. De replieken van het handjevol millennials dat krampachtig de kritiek probeerde te weerleggen, dat skinny jeans w&eacute;l nog kunnen bijvoorbeeld, vond ik schadelijker voor mijn generatie dan wat tieners te zeggen hadden over mijn ironisch gebruik van Minionmemes. Hoe vaker dertigers het woord &lsquo;bestie&rsquo; over hun lippen kregen in tenenkrommende &lsquo;boodschappen aan Gen Z&rsquo;, hoe meer ik me begon af te vragen of ik TikTok niet gewoon van mijn telefoon zou &lsquo;yeeten&rsquo;, de handige pastarecepten ten spijt. Misschien moest ik gewoon maar accepteren dat mijn tijd voorbij was, dat ik behoor tot de generatie die verantwoordelijk is voor &lsquo;Ros&eacute; All Day&rsquo;-totebags en &lsquo;Rise and Grind&rsquo;-koffiemokken en daarom (terecht) veroordeeld om de rest van mijn dagen in tragische onbenulligheid te slijten.</p><p>Op zich is jezelf verzetten tegen het idee dat je niet meer &lsquo;hot en happening&rsquo; bent, en dat je dus frases als &lsquo;hot en happening&rsquo; gebruikt, een beetje banaal in het beste, en behoorlijk belachelijk in het slechtste geval. &lsquo;Entropie is de natuurlijke toestand van de dingen,&rsquo; zei een wijs iemand me ooit, en wanneer ik naar mijn socialemediakanalen en de huid boven mijn knie&euml;n kijk vrees ik dat ik hem gelijk moet geven. Het ene moment hangt de vergadertafel aan je lippen terwijl je ietwat pedant uitlegt wat een dickpic of een cronut is, het andere rolt een stagiair net niet met haar ogen omdat je een gif hebt verstuurd in het Slackkanaal.</p><div class="pullQuote">What it all comes down to is that I haven&rsquo;t got it all figured out just yet. &rsquo;Cause I&rsquo;ve got one hand in my pocket and the other one is giving a peace sign.<br><i>Alanis Morissette, Hand In My Pocket (1995)</i></div><div class="pullQuote">Misschien moest ik accepteren dat mijn tijd voorbij was, dat ik behoor tot de generatie van de &lsquo;Ros&eacute; All Day&rsquo;-totebags</div><p>Net zoals ik genadeloos was voor boomers, halen Gen Z&rsquo;ers nu keihard mijn credibiliteit en captions onderuit terwijl media blokletteren DAT ER EEN NIEUWE GENERATIEOORLOG WOEDT; alsof jonge mensen niet altijd al voor hun plekje vochten door ouderen te zeggen dat wat ze doen, wat ze kijken, wat ze luisteren en wat ze leuk vinden obsceen achterhaald is. De jeugd heeft niet veel wapens in de strijd die Het Leven heet, behalve een gebrek aan verantwoordelijkheid en een overdaad aan cultureel kapitaal.<i> Kudos to them</i>.</p><p>&lsquo;Het was altijd twee uur &rsquo;s nachts op internet; het was altijd dat moment op het logeerpartijtje nadat iemands ouders naar bed waren gegaan,&rsquo; beschrijft journalist en medemillennial Helena Fitzgerald de groezelige en chaotische beginjaren van sociale media in een essay voor<i> Wired</i> dat mij nog jaren zal achtervolgen. &lsquo;Het internet was het tegenovergestelde van de wereld van onze ouders en dus per definitie niet voor oude mensen. Mijn generatie leerde als kinderen wat sociale media waren, en we hebben de blik van een kind nooit echt losgelaten. In dat opzicht is iedereen die niet van mijn eigen leeftijd is mijn moeder, en mijn moeder is oud omdat alle moeders oud zijn. Het lijkt belachelijk dat een dertiger wakker ligt van wat een tiener van hem of haar vindt, maar veel oudere millennials hebben alleen maar geleerd om online naar iets te kijken, ook naar onszelf, vanuit het standpunt van een tiener.&rsquo;</p><p>Hoezeer ik ook mijn best doe om zo veel mogelijk met de laatste online ontwikkelingen m&eacute;&eacute; te gaan, zie ik mijn relevantie als dertiger op internet langzaamaan wegdeemsteren. Ik ben daar niet de enige in. Kate Lindsay, die als journalist over virtuele cultuur schrijft voor<i> The Atlantic</i> en haar nieuwsbrief<i> Embedded</i>, schreef in de nazomer van 2022: &lsquo;In ieder aspect van mijn internetervaring begin ik mijn leeftijd te zien.&rsquo; De eyeopener voor Lindsay was de zogenaamde<i> millennial pause</i> &ndash; een knipoog naar de menopauze, maar eveneens verwijzend naar een echt, ietwat g&ecirc;nant fenomeen waarbij millennials wanneer ze een filmpje maken eerst een halve seconde wachten voor ze beginnen te spreken, om zich ervan te vergewissen dat die kleine zakcomputer daadwerkelijk aan het opnemen is. Na het lezen van haar stuk veegde ik mijn duim uit de kom richting mijn cameraroll. Uiteraard maakte ik me er ook schuldig aan.</p><p>Dat is ook logisch. Ik b&eacute;n een millennial. Ik ben 36. Mensen spreken me aan met &lsquo;mevrouw&rsquo;, al krimp ik nog steeds in elkaar als ze dat doen &ndash; alsof iemand mijn naam verkeerd heeft geschreven. De aanspreking veronderstelt een bepaalde leeftijd, die ik inderdaad heb, maar ook een bepaalde maturiteit, die ik niet heb. &lsquo;<i>Il nous fallut bien du talent pour &ecirc;tre vieux sans &ecirc;tre adultes,</i>&rsquo; wist Jacques Brel al. &lsquo;Mevrouw&rsquo; is dus niet zozeer beledigend als wel confronterend &ndash; hoe de tijd me met een rotvaart passeert terwijl ik alleen maar leeftijden oogst en geen levels unlock. Daardoor voel ik me ironisch genoeg piepjong en stokoud tegelijkertijd, een sentiment dat doorgaans op oogrollen wordt onthaald wanneer ik verzucht dat ik &lsquo;al&rsquo; 29, 32, 36 ben. Ik heb nog zo veel jaren voor de boeg, zeggen ze dan, terwijl ik alleen maar kan denken aan de jaren die me in een oogwenk zijn gepasseerd. Zesendertig. En ik ben er nog steeds niet.</p><p>&lsquo;Er&rsquo;, dat is de volwassenheid. Dat magische moment waarop je mag rennen met een schaar in je handen zonder dat iemand roept dat je niet mag rennen met een schaar in je handen. De fase waarin alles lijkt te kloppen en je accepteert dat bepaalde dingen &ndash; dood, belastingen, systemische ongelijkheid &ndash; nu eenmaal bij het leven horen. Een recht stuk in je levenswandel waarop je niet meer over je schouder kijkt voor bevestiging, maar z&eacute;lf een lichtend baken wordt. Hoe dichter ik erbij in de buurt zou moeten komen, hoe vager de contouren en hoe meer ik het idee heb dat ik als klein meisje op de hoge hakken van mijn moeder het toneel op ben gestuurd. Vertwijfeld en met een schaar in mijn handen.</p><p>Dit verhaal is een deel van een essay met de gelijknamige titel uit het virtuose boek van de Vlaamse journalist Katrin Swartenbroux, dat 6 april verscheen.</p><p>Katrin Swartenbroux, <i>OK dan niet. Over mijlpalen, maakbaarheid en de millen- </i><i>nial mindfuck &euro; 21,99 Murrow</i> </p></div></div></div></body></html>


Editie 5 - 2023

In dit nummer

Millennial mind fuck

JAN is het authentieke, puur Nederlandse glossy maandblad. Met de internationale look en feel inspireert het dagelijks intelligente vrouwen met bijzondere, herkenbare en kwalitatieve interviews en prachtige fotografie. JAN is no nonsense en biedt inhoudelijke thema’s en deelt de laatste trends op het gebied van mode, beauty, wonen, reizen en culinair.

Millennial mind fuck

Lees meer

De zomer OP ZAK

Around the world in a day

Spannende nieuwe stap voor máxima

Je neemt er betere beslissingen van(EN NÓG 12 REDENEN OM LEKKER NAAR BUITEN TE GAAN)

Britse presentator volgens collega’s alleen maar aardig op tv ‘Teddybeer James Corden is een wolf in schaapskleren’

Download de Tijdschrift.nl app in de App Store of Google Play