NATASJA FROGER ‘Ik wil nooit langer dan een week weg, dan mis ik het gezin te veel’

Natasja Froger is nog maar net terug van de pelgrimsroute de Camino waar ze een deel van heeft gelopen. En zoals altijd is haar agenda weer overvol. Nog geen dag later is ze op pad voor Stichting Het Vergeten Kind. De fotoshoot bij haar thuis is net achter de rug en ze neemt nu alle tijd voor dit interview. Intussen lopen werkmannen in en om het huis voor een make-over binnen en buiten. “We dachten aan verhuizen maar hebben dat toch maar niet gedaan. René deed geen oog meer dicht toen het opeens dichterbij kwam. Dat zat veel dieper dan ik dacht. Dit is zo’n fijne plek. Ook de kinderen zijn enorm gehecht aan dit huis,” zegt Natasja. “Mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn alles. Dat was de voornaamste reden om te blijven. Nu kan iedereen blijven slapen. Het is altijd een zoete inval hier. Ook vrienden die tijdelijk even zonder huis zitten, zijn altijd welkom. En ik wil dat er altijd een plek is voor mijn moeder die in het buitenland woont.”

Hoe is de band met je moeder, zien jullie elkaar veel?

“Ik ben altijd heel erg close geweest met mijn moeder. Ondanks onze drukke levens maken we tijd voor elkaar. Ze woont in Oostenrijk, maar vliegt nog de hele wereld over. Ze is superfit en heel stoer. In alle opzichten is ze mijn grote voorbeeld: echt een mooi en puur mens. Mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden. Sindsdien ben ik nog dankbaarder dat ik haar nog heb. Wij zijn ons altijd al bewust van dat er zomaar een einde aan het leven van een dierbare kan komen. René is zijn ouders kort na elkaar verloren die allebei pas 67 waren. En mijn belangrijkste levensles kreeg ik al op mijn 29ste toen mijn beste vriend Fred aan aids overleed. Toen realiseerde ik me pas echt dat, naast je gezin, gezondheid je allergrootste rijkdom is. Aan geld heb je dan niks. Aan zijn sterfbed heb ik hem beloofd mij in te zetten om geld op te halen voor onderzoek naar een medicijn tegen aids.”

‘We dachten aan verhuizen maar hebben dat toch maar niet gedaan. René deed geen oog meer dicht’

Dus daar komt je drive vandaan voor al die goede doelen?

“Het zit in mijn DNA. Mijn ouders waren altijd begaan met andere mensen. Mijn moeder vertelde dat ik als kind heel lief en rustig was, maar dat ik één keer op school heb gevochten omdat er een jongetje werd gepest om zijn bril. Ik kan nog steeds niet tegen onrecht. Ik kies bewust mijn goede doelen uit, zoals voor dieren en kinderen, omdat die zelf geen stem hebben. Dat werd nog eens versterkt toen ik al jong mama werd van twee cadeaukinderen en later nog van onze twee zoons. Toen besefte ik nog meer hoe kwetsbaar kinderen zijn.”

Binnenkort ga je weer de Mont Ventoux op lopen voor ALS. Hoe is dat zo gekomen?

“Dat kwam door René die met vrienden meedeed aan de CitySwim in de grachten van Amsterdam om geld in te zamelen voor ALS. Ik liep langs de route mee. Door het soort tv-programma’s dat ik doe, spreken mensen mij snel aan. Ik hoorde al die verhalen van ALS-patiënten en die gingen echt onder mijn huid zitten. Je zal toch die diagnose krijgen, die voelt als een doodvonnis, omdat er, net als bij aids destijds, nog geen medicijn is. René en ik hebben meteen aangeboden ons hiervoor in te zetten. Terwijl René van plan was de Mont Ventoux op te fietsen, sprak ik een jonge vrouw, Monique, die de Mont Ventoux op ging wandelen. Toen ik vroeg voor wie ze dat deed, zei ze heel stellig: voor mezelf. Dat kwam zo hard binnen. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik daaraan terugdenk. Deze mooie jonge vrouw in de bloei van haar leven. En dan ineens is je toekomst weg. Toen heb ik kunnen regelen dat ik ook mee kon lopen. Ik zat midden in opnames, maar dit wilde ik per se doen. Ik ben met de trein naar Frankrijk gegaan en bij de start tikte ik Monique op haar schouder en vroeg: ‘vind je het goed als ik meeloop?’. Het jaar erop kon ze onder begeleiding nog mee lopen en dit jaar gaat ze met haar man op een speciale fiets omhoog. En wij lopen met ons gezin en vrienden weer met haar mee.”

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Nederlandse top titels in één app!

Bestel nuAl abonnee?
Log in om verder te lezen

‘Als ik niet mezelf mag zijn, prikt de kijker daar doorheen . Ik kan geen rol spelen, ik ben wie ik ben. Ik moet het voelen’

En je bent net terug uit Santiago de Compostela, ging je met een speciale reden wandelen?

“Zoals heel Nederland ben ik in coronatijd meer gaan wandelen. Dat was heerlijk, ik heb een enorme liefde voor de natuur. Ik las het boek De Camino over deze route en zo kwam alles samen. Het was heel fijn om een keer iets voor mezelf te doen. Ik ben thuis de regelneef en houd veel ballen in de lucht. Het was zo fijn om een keer niet te hoeven nadenken. Ik deed dit met een georganiseerde reis. Omdat ik ooit ben geopereerd aan een nekhernia kan ik geen rugzak meer dragen. En ik wilde me geen zorgen maken om een slaapplek. Nu hoefde ik alleen maar na te denken over welke voet ik voor de andere ging zetten. En ik moest natuurlijk goed de pijlen en schelpen voor de route volgen. Het was fantastisch. Ik liep met een vriendin. Soms liepen we in stilte, maar we hebben ook lopen zingen, vreselijk gelachen en heel diepgaande gesprekken gevoerd. Ook loop je soms opeens naast iemand uit een ander land. Eigenlijk heeft iedereen een mooi eigen verhaal. Het was een enorme verrijking. En het voelde ook als een kleine overwinning toen we in Santiago de Compostela aankwamen. De tranen liepen over mijn wangen toen ik René belde om te zeggen dat we waren aangekomen.”

Het dagen achter elkaar lopen ging je goed af, hoe zorg je dat je fit bent?

“Wij eten zeker vijf dagen per week heel gezond. En dan op zondag vinden wij het heerlijk om pizza of Chinees te bestellen. Ik rook niet. Ik drink nauwelijks. Ik lust wel alcohol en drink af en toe een glaasje. Maar ik kan rustig de hele nacht doorhalen en de polonaise dansen op spa rood. Ik vind het altijd supergezellig. Daar heb ik echt geen drank voor nodig. Mijn guilty pleasure is snoepen: taartjes, chocola, drop, daar moet ik dan weer op letten. Ik heb nooit problemen gehad met mijn gewicht. Alleen in de overgang had ik er opeens vijf kilo bij. Maar ik ben lang dus het viel niet echt op. Nu ik uit de overgang ben, is het er weer af.”

Had je veel last van de overgang?

“Sinds de geboorte van de jongens heb ik al last van hormonale migraines rondom de menstruatie. Tijdens de overgang heb ik zes jaar lang twintig aanvallen per maand gehad. Dan moest ik liggend in de make-up, want ik wilde nooit afbellen. De mensen, over wie ik programma’s maak, hebben zelf zo veel ellende dat ik ze zeker niet wilde laten zitten. Nu ben ik weer terug naar drie à vijf aanvallen per maand en daar is goed mee te leven. Geloof me: Monique zou zo met me willen ruilen. Dus ik klaag nooit.”

Wat zijn je toekomstdromen?

“Ik wil mooie programma’s blijven maken en ik ben niet vies van werken; dat weet iedereen. Maar het moet wel ergens over gaan! Ik kies altijd met mijn hart. Als ik niet mezelf mag zijn, prikt de kijker daar doorheen. Ik kan geen rol spelen, ik ben wie ik ben. Ik moet het voelen. Voor het eerst ben ik eigen programma’s aan het ontwikkelen, dat is heel leuk. Verder heb ik het druk genoeg met alle goede doelen waar ik me voor inzet. Ik zou graag meer wandeltochten willen maken, maar ik wil nooit langer dan een week weg, dan mis ik het gezin te veel. En ik ben nog steeds knetterverliefd op mijn man.”

‘De camino lopen was echt een enorme verrijking. Het voelde ook als een kleine overwinning toen we in Santiago de Compostela aankwamen’

Wat heerlijk, wat is jullie geheim?

“We zijn elkaars tegenpolen in heel veel dingen, maar we hebben het gewoon heel erg leuk met z’n tweeën. René is heel erg van hoe meer zielen hoe meer vreugde. Terwijl ik ook af en toe het huis voor mezelf wil hebben. We proberen nu de vrijdag voor ons twee te houden. Even geen mensen over de vloer. Ik ben een vroege vogel en René is een nachtbraker. Het fijnste moment vind ik de zondagochtend als de rest nog slaapt. Ik heb dan een wandeling over de heide gemaakt met de honden, al een was gedraaid, de keuken opgeruimd, alles staat lekker klaar voor het ontbijt. Ik ben het allergelukkigst als ik zondagochtend in mijn eentje Goedemorgen Eredivisie kan kijken. Ik houd heel erg van voetbal, alle voetbal, ik kijk het liefst naar alle wedstrijden. Daarna vind ik het reuze gezellig om weer met mijn hele gezin aan tafel te zitten.”

Inmiddels is bekend geworden dat er binnenkort een nieuw seizoen van Bonje met de buren van start gaat, gepresenteerd door Natasja.