Ophef in nieuwe woonplaats over Meilandjes in bijstand
De aanwezigheid van de familie Meiland in hun tijdelijke woonplaats Uithoorn is niet onopgemerkt gebleven. Lees in Story waarom Erica niet welkom was bij de buurtkapper en wat Maxime heeft gedaan in ruil voor een paar flessen wijn...
Niet iedereen is even blij met de komst van de Meilandjes naar Uithoorn, een rustige forensengemeente tussen Amstelveen en Aalsmeer. Daar verblijft de familie een maand lang in een huurwoning voor
Rijden in een oude Volvo en wonen in een eenvoudige rijtjeswoning; de
Meilandjes doen het een maand lang .
In de gaten gehouden door een beveiliger
Chateau Bijstand waarin Martien, Erica, Maxime en Claire Meiland ‒ althans, tot nu toe zijn alleen zij gesignaleerd ‒ een maand lang op bijstandsniveau zullen moeten leven. Dat betekent dat Martien en Erica hun riante villa in Noordwijk hebben verlaten en Maxime haar fraaie huis in de kustplaats ook heeft ingewisseld voor een eenvoudige rijtjeswoning in Uithoorn. Ook hebben de Meilandjes de komende weken slechts één auto tot hun beschikking: een oude Volvo. Ook Gerard Joling en Gordon reden in een gedateerde auto van dat merk toen zij in 2013 een maand langs op bijstandsniveau leefden in Effe geen cent te makken in Amsterdam-Noord. ‘De familie Meiland wordt nauwlettend in de gaten gehouden door een beveiliger,’ vertelt een buurtbewoner aan Story. Mogelijk heeft dat te maken met uitspraken van Erica in haar vorig jaar verschenen biografie over moslima’s en het dragen van hoofddoekjes. Maar gezien de populariteit van de familie zal het vast ook noodzakelijk zijn om al te opdringerige pottenkijkers op afstand te houden.
‘Dat mag niet’
De woning is weliswaar ingericht met goedkope huisraad van de kringloopwinkel en Action, maar kost wel 1.750 euro huur per maand. Een vermogen voor een bijstandsgezin, dat gemiddeld moet rondkomen van ongeveer 1.500 euro per maand. Intussen verblijven de Meilandjes al bijna twee weken in Uithoorn. ‘Ze zijn hier laatst binnen geweest, toen het heel druk was,’ vertelt een medewerkster van een nabijgelegen kapsalon aan Story. ‘Ik heb toen niet zo aardig gereageerd, omdat we gewoon aan het werk waren. Met alle respect, hoor. Maar als je in de bijstand zit, kun je ons niet betalen. Dus ik heb gezegd: Ik hoef ze hier niet binnen te hebben.’ Daar nam Erica geen genoegen mee. ‘Ja, maar je collega, je bazin, heeft al toestemming gegeven, zei Erica. ‘Maar onze bazin was er toen niet. Ik wil alleen maar wat vragen, zei Erica. Ik vroeg toen: Wat dan? Maar dat kon ze niet zeggen. Het zijn maar twee vragen, het duurt geen twee uur. Ik had daar geen tijd voor. Ze hebben ook gefilmd. Onze bazin vond het prima als wij in beeld kwamen, maar de klanten niet. Dat is privacy. Je kunt niet zomaar naar binnen stormen met een cameraploeg, dat mag niet.’
Ook onder armoediger omstandigheden valt er genoeg te lachen bij de familie, zoals wanneer Martien de inhoud van zijn tas over straat verspreidt.
Maxime, Martien en Erica leiden heel even een totaal ander leven.
‘Ze hadden wijn nodig voor een buurtborrel’
Oogcontact
De familie had meer succes bij de naastgelegen slijterij. ‘De familie Meiland was vorige week donderdag bij mij in de winkel,’ vertelt de eigenaar van de buurtslijter aan Story. ‘Ze hadden wijn nodig, voor een buurtborrel. Ik zei: Hoeveel wil je hebben? Een doos? Twee dozen, drie dozen? Ze mochten geen geschenken aannemen en geld hebben ze niet, omdat ze in de bijstand zitten. Dus toen boden ze aan een paar uur te komen werken in ruil voor wat flessen wijn.’ Afgesproken werd dat Maxime zou komen werken in de slijterij. ‘Afgelopen vrijdag werd ik gebeld en zaterdagochtend heeft Maxime hier in de winkel gewerkt. Dat was lachen, gieren en brullen. Nee, dat is niet uitgelekt. Ik heb een contract moeten ondertekenen. Ik mocht niets zeggen, niets op Face-book plaatsen. Helemaal niets.’ Met Maxime beleefde de eigenaar een kostelijke ochtend. ‘Maxime is een leuke meid. Op tv komt ze niet al te snugger over. Ik dacht eerst: dat zal wel gespeeld zijn. Maar dat is niet zo. Ze heeft geen al te hoog IQ. Absoluut niet. Ik had een man in de winkel die twee biertjes kwam afrekenen. Dat kostte 5,55 euro. Dus die man legde drie muntjes van twee neer en zei: Ik doe er wel een stuiver bij. Toen gaf Maxime hem een euro terug. Ik zag de cameraman toen al vreemd kijken en oogcontact zoeken. De klant zei toen: Ik krijg vijftig cent terug hoor. Oh, oh, dat zal dan wel, zei Maxime. Maar het is echt een leuke meid. Nee, ze komt niet nog een keer werken. Dit was eenmalig.’
