Quinty TRUSTFULL

‘Ik maak me niet meer zo druk over alles en iedereen’

Om maar met de deur in huis te vallen: ben je in een gat gevallen?

“Ben je mal. Ik heb acht maanden kunnen wennen aan het idee dat het programma zou stoppen, dus het emotionele was er wel van af. Natuurlijk, het is ontzettend jammer dat zo’n mooi programma van de buis is. Voor mij, mijn collega’s, maar vooral voor onze fans voor wie Koffietijd het speerpunt van de dag was. Voor wie wij vriendinnen waren met wie ze koffiedronken en over allerlei onderwerpen konden ‘praten’. Maar ik ben niet iemand die treurt om wat niet meer is. Ik ben dankbaar dat ik dit programma heb mogen presenteren. Daarbij komt dat mijn werkzaamheden voor Pink Ribbon en de Postcode Loterij gewoon doorgaan. En zoals altijd geldt: als je de ene deur dichtdoet, gaat er een andere open. Er zijn allerlei gesprekken gaande. Ik verheug me op hetgeen er op mijn pad komt en geniet ondertussen van de tijd die ik nu heb. Eindelijk kom ik toe aan dingen waar ik nooit aan toekwam. Mijn huis opruimen bijvoorbeeld, mijn kledingkast ordenen, sporten, en ja ook gewoon niets doen en op vakantie gaan met the family.”

Je hebt voor Koffietijd honderden mensen gesproken. Welk interview staat je het meest bij?

“De gesprekken met Nice Leng’ete, een Keniaanse activiste die al twintig jaar vecht tegen meisjesbesnijdenis in Afrika. Door een alternatief ritueel aan te bieden, heeft ze inmiddels wereldwijd al zo’n dertigduizend meisjes weten te behoeden. Nice is meerdere keren in Koffietijd geweest en ik heb haar zelfs mogen opzoeken in Kenia. Haar bevlogenheid raakt me. Ze is een grote inspirator en dwingt zelfs respect af bij de Afrikaanse stamhoofden.”

Het is niet de eerste keer dat je in Margriet staat. Vertel…

“Allereerst ben ik met Margriet opgegroeid, mijn moeder was een trouwe fan. En inderdaad, ik stond als klein meisje al in het breiboek van Margriet. Ik weet het nog goed: het was een snikhete dag, stond ik daar op een grasveld in een wollen trui. Dat ik op jonge leeftijd model was, heb ik te danken aan een vriendin van mijn moeder. Ze zocht een meisje met bruin haar voor een afbeelding op de zakken van Frolic-hondenbrokken. En zo geschiedde. Samen met de hond van de buren heb ik jarenlang op die zakken gestaan. Omdat de meeste modellenmeisjes destijds blond haar hadden, werd ik veel gevraagd en had ik zowat elke woensdagmiddag een shoot. Ik heb tot aan mijn eerste zwangerschap gewerkt als professioneel model. Van Milaan tot Japan; ik vloog de hele wereld over. Zat ik daar op mijn vijftiende, alleen in een vreemd land. Ik moet er niet aan denken dat mijn dochter hetzelfde zou hebben gedaan, maar ik vond het fantastisch.”

‘Luisteren heb ik in de loop der jaren geleerd, maar kletsen kon ik als kind al als de beste’

Nu we het toch over vroeger hebben: hoe was je jeugd?

“Eentje uit een kinderboek. Ik kom uit een warm nest. Geboren en getogen in een Amsterdamse volksbuurt. Mijn ouders hadden een biljartfabriek en -winkel. Al is de zaak jaren geleden overgenomen, als ik op tv een biljarttafel zie, kijk ik altijd of er Van den Broek op staat. Omdat de fabriek en winkel aan huis waren, zat mijn moeder uit school klaar met iets lekkers. Er werd hard gewerkt, maar mijn vader maakte altijd tijd voor mij en mijn drie jaar oudere zus om kastanjes te zoeken of bramen te plukken langs de spoorlijn. Ook gingen we vaak kamperen. Ik was een vrolijk, levenslustig en actief kind. Paardrijden, turnen, altijd druk met van alles en nog wat. Nieuwsgierig was ik ook. Nog steeds trouwens, ik doe niet voor niets wat ik doe. Luisteren heb ik in de loop der jaren geleerd, maar kletsen kon ik als kind al als de beste. Sterker nog: ik wilde zó veel vertellen, dat ik ervan ging stotteren. Mijn mond kon mijn gedachtes niet bijhouden. Met logopedie ben ik ervan afgekomen. Puberen heb ik nooit gedaan.

Natuurlijk heb ik mijn grenzen verlegd en mijn ouders op de kast gejaagd, maar verder was ik te druk met school, sport en modellenwerk. Dat ik behoorlijk wat lessen miste op school, kon toen nog. Ik zat op het Montessori Lyceum en de docenten vonden het prima als ik naar Milaan moest voor een badpakkenshoot. Als ik daar dan maar wel een werkstuk over schreef.”

Je bent al 33 jaar samen met Orlando. Was het liefde op het eerste gezicht?

“Ik was achttien toen ik Orlando ontmoette in een Amsterdamse discotheek. Orlando wist wie ik was, hij kende me als het meisje op het paard uit de leader van Veronica. We spraken af om elkaar de week erna weer te zien en vanaf toen was het raak. Dat hij een bekende voetballer was, daar had ik geen idee van. Hij zat destijds bij Dordrecht ’90. Aangezien ik alleen Ajax kende, polste ik bij mijn vader of die club echt bestond. Mijn vader kende de club wel, Orlando kende hij niet. Behalve dat ik Orlando knap vond, viel ik ook op zijn intelligentie. Dat hij al zo volwassen was in zijn doen en laten, best bijzonder als je negentien bent, vond ik aantrekkelijk. We hadden mooie gesprekken. En die hebben we nog steeds.”

Vertel, wat is jullie geheim?

“Ik vind Orlando een prachtmens. Vanbuiten – want ja hij wordt mooi oud, heeft een geweldige grijze baard en is superfit – maar vooral vanbinnen. Ik bewonder zijn relativeringsvermogen en de rust die hij uitstraalt. Ik ben nogal druk en ga snel over mijn grenzen. Bij hem word ik rustig. Orlando is ook één van de weinige mensen bij wie mijn muur verdwijnt. Ik kom over als een open boek, maar als er iets met me is, los ik het liever zelf op dan dat ik het met anderen deel. Vaak is alleen Orlando degene die weet wat er bij me speelt. Verder leer ik van hem hoe hij in het leven staat en naar dingen kijkt. Orlando is heel autonoom. Hij luistert naar zijn hart en volgt zijn eigen pad, ongeacht wat anderen daarvan vinden. Ook hierin vult hij mij aan want ik ben iemand die het algauw iedereen naar de zin wil maken, al probeer ik steeds meer te luisteren naar wat goed voelt voor míj. Onze kracht zit hem ook in het feit dat we ieder ons eigen leven hebben. Die zelfstandigheid gunnen we elkaar en is belangrijk voor mij. Ik groei ervan als mens. Bijkomend voordeel: we hebben elkaar wat te vertellen ’s avonds aan tafel. Natuurlijk, toen de kinderen klein waren, hebben we afspraken gemaakt. We hadden tenslotte geen kinderen op de wereld gezet om ze te laten opvoeden door een nanny, iets wat in de voetbalwereld normaal was. Dus werkte ik maximaal twee dagen per week. Je kunt maar één keer je kinderen opvoeden en we did a good job, geloof ik. Moïse en Kayne zijn geweldig fijne, ondernemende, mooie mensen geworden.”

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Nederlandse top titels in één app!

Bestel nuAl abonnee?
Log in om verder te lezen

Hoe was, en ben, je als moeder?

“Als een moedergans die over haar kleintjes waakt. Kom niet aan mijn kinderen. Kom überhaupt niet aan mensen die mij lief zijn. Een echte moeder-moeder ben ik ook. Denk aan zorgzaam in de overtreffende trap. Was er op school een hulpmoeder nodig? Met alle plezier. Moest er worden gesport? Ik was erbij. Midden in de nacht na een draaidag het eten voor de volgende dag bereiden? No problemo. Ik ben dol op koken. Was er iemand gevallen? Ik stond paraat met pleisters en zalfjes. Nog steeds word ik gebeld door vrienden van de kinderen omdat ze willen weten welke crème ik ook alweer gebruikte bij een snijwond. Inmiddels zijn Moïse en Kayne de deur uit, maar er gaat geen avond voorbij waarop een van hen, of een van hun liefjes, of een van hun vrienden, aanschuift. Ze weten dat er altijd wat lekkers te eten is in huize Trustfull. Of ik oma word, heb ik niet voor het zeggen, maar ik hoop het wel. Ik ben dol op kleine kinderen en het lijkt me bijzonder te zien hoe mijn kind het doet als ouder. Dat heeft mijn moeder ook zo ervaren. Ze is veel te vroeg overleden, maar omdat ik al jong kinderen kreeg, heeft ze nog wel echt oma kunnen zijn. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. Voorlopig ben ik oma van een viervoeter. Moïse heeft Wim, een behoorlijk grote hond, gered uit Curaçao. Ik pas zo vaak als ik kan op. Het is de liefste hond van de wereld.”

‘Orlando is één van de weinige mensen bij wie mijn muur verdwijnt. Bij hem word ik rustig’

Dat je ambassadeur bent geworden van Pink Ribbon heeft alles met je moeder te maken…

“Mijn moeder is bijna twintig jaar geleden overleden. Ze was 58 en had borstkanker. Op haar ziekbed zei ze tegen me dat als het straks beter met haar zou gaan, wij samen andere patiënten zouden gaan helpen.

Helaas, mijn moeder werd niet meer beter, maar met haar in mijn gedachten ben ik toen ambassadeur geworden. Het is ongelooflijk wat er sindsdien al is bereikt. De vijfjaarsoverlevingskans van borstkanker is de afgelopen zestig jaar flink verbeterd. Van 52 procent toen naar 88 procent nu. Dit jaar had ik de eer om een armband te ontwerpen voor het twintigjarig jubileum van Pink Ribbon. Koop je die armband, vanaf half september verkrijgbaar, dan steun je het onderzoek naar borstkanker. Doen dus. Voor je moeder, jezelf, je dochter, kleindochter of vriendin.”

Hoe was het om je moeder al zo jong te verliezen?

“Het begon met een cyste in haar borst. Volgens de huisarts was er niets aan de hand. Toen mijn moeder naar het ziekenhuis ging voor een second opinion, was het al te laat. Ik zat naast haar toen ze de diagnose kreeg. Mijn moeder borstkanker? Hoe dan? Ze stond nog zo vol in het leven, was supergezond, rookte niet, rende hard en at gezond. Als kind al schotelde ze mij wortelsap voor. Het laatste jaar voor ze stierf, al wisten we dat toen nog niet, nam ik vrij om voor haar te zorgen en haar te begeleiden bij de bestralingen en chemo’s. Het verzorgen van mijn moeder was één van de dierbaarste dingen die ik ooit heb gedaan. Dat ze misschien niet lang meer zou leven, daar praatten we niet over. Het blijven hopen op een wonder gaf houvast. Helaas was die hoop tevergeefs. Ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies. Bij die van mijn oma, opa en mijn vader ook. Mijn vader overleed vier jaar geleden. Ik zag hem dagelijks, want we woonden naast elkaar. Maar hoe pijnlijk ook, en hoeveel ik hem ook mis, hij was tachtig en dat is toch een ander verhaal.”

Oud worden is niet iedereen is gegeven….

“Klopt. Ik heb te veel mensen jong zien sterven en ben dankbaar voor elk jaar dat ik ouder word. Sterker nog: ik omarm het proces, want naarmate de jaren verstrijken is er zo veel meer rust in mijn leven en in mijn verstand gekomen. Ik heb meer oog voor de dingen die er echt toe doen en maak me niet meer zo druk over alles en iedereen. Natuurlijk, het is zichtbaar dat ik ouder word, maar ik tel mijn zegeningen en weiger te vechten tegen het verval. Aan mijn lijf geen polonaise. Ik wil oud worden op een natuurlijke manier. Dat is zo belangrijk in deze wereld waarin alles draait om het uiterlijk en perfectie. Imperfectie maakt juist perfect. Daarbij: wat is perfect? Het streven ernaar maakt onzeker en ongelukkig. We maken elkaar gek. Er zijn belangrijkere dingen dan een rolletje of rimpeltje meer.”

‘Het verzorgen van mijn moeder was één van de dierbaarste dingen die ik ooit heb gedaan’

QUINTY

IN HET KORT

Quinty Trustfull-Van den Broek (6-10-1971) werd geboren in Amsterdam. Ze studeerde na de havo voor een horecadiploma en werkte als fotomodel. Ze begon haar tv-carrière als omroepster bij Veronica. Daarna presenteerde ze o.a. bij RTL-programma’s als Wannahaves, House vision en Eigen huis en tuin. De afgelopen jaren was Quinty vast gezicht van Koffietijd. Ook is ze ambassadrice van de Postcode Loterij, waarvoor zij vaak reizen maakt voor het programma Kanjers van goud, en is ze ambassadrice van Pink Ribbon, de stichting die zich inzet voor de strijd tegen borstkanker. Quinty is getrouwd met ex-profvoetballer Orlando en moeder van dochter Moïse (28) en zoon Kayne (25).