Van brand in het vliegtuig en diefstal tot een overval en voedselvergiftiging Bekende Nederlanders over hun HORRORVAKANTIE

LIZ SNOIJINK: ‘MET EEN MES’

‘De vakantie in Napels vergeet ik nooit meer. Mijn toenmalige vriend en ik liepen door een van de steegjes in de stad, toen er een scooterrijder voorbij kwam. Degene die achterop bij hem zat, stapte af en sneed met een mes het horloge van de pols van mijn vriend af. Er was niets wat we konden doen. Het ging zo snel en ik stond compleet in shock naast hem. De overvaller stapte op de scooter en reed snel weer weg. Het mes had zijn huid ook geraakt, dus hij bloedde. We gingen direct naar de politie om aangifte te doen, veel hulp en empathie kregen we niet. Uiteindelijk kwam er een agent aan de balie die wél naar ons luisterde. Daarna zijn we teruggegaan naar ons hotel, hebben we onze spullen gepakt en zijn we vertrokken. Ik ben nooit meer in Napels geweest, en zal er ook nooit meer naartoe gaan.’

GUIDO WEIJERS: ‘PANIEK’

‘In de tijd dat ik nog veel op Mallorca werkte, nam ik regelmatig het vliegtuig naar Nederland. Het ging altijd goed, tot die ene keer dat we een noodlanding maakte in Toulouse. Ik merkte dat we aan het dalen waren. Dat vond ik vreemd, want we waren net een kwartier in de lucht. Vervolgens hoorden we de piloot zeggen dat er een probleem was. Daardoor ontstond er zoveel paniek in het vliegtuig... Vervolgens hoorden we de piloot weer door de intercom zeggen dat het om een technisch probleem ging, en dat we veilig zouden kunnen landen. Daarop werd het iets rustiger. Eenmaal op de grond stonden er echter allemaal brandweerauto’s klaar. Bleek dat er brand in de cockpit was geweest. Ik ben blij dat we dat tijdens de vlucht niet hebben geweten. De keren dat ik daarna vloog was ik wel iets angstiger.’

CHAZIA MOURALI: ‘SMERIGE HOTELKAMER’

‘Ik was hoogzwanger van onze dochter toen we in Zuid-Frankrijk aankwamen. We hadden de auto nog niet uitgepakt, toen we hoorden dat mijn schoonvader op sterven lag. We twijfelden geen moment en besloten meteen terug naar Nederland te rijden. Maar omdat we al een enorm lange rit erop hadden zitten, was het onverantwoord om in één keer terug te rijden. Maar waar we ook aanklopten, geen hotel had meer plek. We leken wel Jozef en Maria op zoek naar een herberg. Uiteindelijk kwamen we bij een hotel waar nog één plek was. Het was een heel smerige hotelkamer, maar we konden niet meer... we wilden alleen nog maar slapen.’

ROGIER KOMPROE: ‘VERSCHRIKKELIJK!’

‘Vorig jaar heb ik de meest vreselijke vakantie van mijn leven gehad. Toen hebben we zes uur lang, in een afgelegen gebied, op hulp moeten wachten. De motor van onze hybride bus hield ermee op. Ergens midden in de Pyreneeën. We waren met zijn negenen: vijf volwassenen, twee pubers en twee peuters. Het was verschrikkelijk. Uiteindelijk moesten we naar Barcelona om vervangend vervoer te regelen. En daar werden onze tassen gestolen, alle spullen van de kinderen waren weg. Het was echt niet leuk meer. En we zitten eigenlijk nog steeds midden in de sores, omdat het met de verzekering nog niet is afgehandeld. Dat gaat zo tergend langzaam. Dat was een vakantie om snel te vergeten.’

KIM-LIAN VAN DER MEIJ: ‘DOODZIEK’

‘Ik ben dol op Indonesië. Het is een prachtig land en de mensen zijn enorm lief. En mijn roots liggen daar. Maar elke keer wanneer ik er ben, krijg ik last van mijn darmen. Ik laat me dan toch overhalen om iets van een straattentje te eten. Het ziet er lekker uit, het ruikt heerlijk, maar toch... Ik ken mensen die er niet ziek van worden. Maar ik dus wel. Ik weet dan dat ik de rest van het verblijf doodziek op het toilet doorbreng. Dat is nu al een paar keer gebeurd. Iets met hardleers. Dus dat moet ik toch maar niet meer doen.’

MARISKA VAN KOLCK: ‘VEEL STRESS’

‘Ik was met mijn toenmalige vriend Edgar naar Londen geweest. Een gezinsuitje, zijn drie kinderen waren mee, en mijn twee zonen. Op kerstavond vlogen we terug met Easyjet. We zaten op het vliegveld met onze handbagage en ineens hoorde we: Laatste oproep voor passagiers naar Amsterdam. Waren we compleet de tijd vergeten. Als idioten renden we naar de douane, waar drie van de vijf sluizen dicht waren. Er was dus veel oponthoud en tegen de tijd dat we met onze koffers op het platform stonden, zagen we ons vliegtuig vertrekken. We konden een ander ticket boeken, maar die vlucht ging vanaf een ander vliegveld. Toen zijn we in een taxi gesprongen en door het drukke Londen naar dat andere vliegveld gereden. Het was verschrikkelijk, maar ik ben niet het type dat dan snel chagrijnig wordt. Mijn jongens ook niet. Edgar en zijn kinderen wel. Uiteindelijk kwamen we in Amsterdam aan, maar wel veel later en met enorm veel stress.’