VROUWEN VERTELLEN DE WAARHEID OVER HUN WERK“Ik betrapte mijn baas in zijn blote kont”

NET ’N SCHOOLPLEIN

Cora (48): “Van een veilige werkomgeving was geen sprake, met een wispelturige teamleider die enorm kon uitvallen. Om haar heen had zich een kliekje gevormd dat dit in stand hield. Ik wilde daarbij horen en heb de grootste slijmerd weggepest. Het was niet heel moeilijk, een kwestie van een paar roddels planten en opeens kwam de Team Queen gezellig met mij kletsen. Zo werkt dat dus, het is pure schoolpleinpolitiek, maar dan met volwassen mensen.”

BIJZONDERE WERKPLEK

Kae (51): “Ik ben in november ontslagen. Of zoals het eufemistisch heet: boventallig geworden. Thuis weten ze het nog niet. Mijn man maakt zich snel zorgen en we hebben een dochter met een stoornis. Alles staat in het teken van het managen van haar buien. Daar hebben we nu voor overdag iemand voor kunnen inhuren dankzij een persoonsgebonden budget. Maar ik ben bang dat ik het weer zelf moet gaan doen als ik thuis kom te zitten. Dus ga ik nog gewoon elke dag naar mijn ‘werk’. In werkelijkheid zit ik in een café of in de bieb als een dolle te solliciteren, om zo snel mogelijk weer een baan te vinden. Maar ik zit ook weleens gewoon een uur in de zon in het park naar de honden te kijken. Alles om maar niet naar huis te hoeven.”

“Mijn man weet nog steeds niet dat ik ben ontslagen”

Niemand vroeg ernaar

Saskia (42): “Al mijn collega’s zijn hoogopgeleide marketingmensen: ze hebben bedrijfskunde gestudeerd, op Nyenrode gezeten. Ik heb alleen mavo gedaan, stond op de markt met mijn ouders en heb wat commerciële dingen gedaan voordat ik me in deze baan heb gebluft. Niemand heeft ooit gevraagd naar mijn diploma’s, assessments deden ze destijds nog niet. In het begin was ik even onzeker, maar ik was er al snel achter dat nergens zo veel gebakken lucht hangt als in de marketingwereld. Idiote plannen kan ik meestal met een opmerking al doorprikken. Iemand moet het doen.”

WIE KRIJGT WAT?

Alyssa (41): “Ik werkte op de afdeling salarisadministratie en werd na mijn zwangerschapsverlof om flauwekulredenen ontslagen en vervangen door de man die ik zelf had ingewerkt. Als afscheid heb ik vanaf een computer in een bibliotheek in een andere stad met een eenmalig gebruikt mailadres een mail ‘aan allen’ gestuurd met een verhelderend overzicht van wie wat verdiende. Daaruit bleek dat vrouwen die hetzelfde werk deden stelselmatig minder betaald kregen dan mannen. Dat is volledig geëxplodeerd. Vakbond en ondernemingsraad erbij, spontane staking, salarissen rechtgetrokken. Graag gedaan, hoor.”

DOE MAAR EVEN NIET

Senne (56): “Ik werk op een afdeling, waar ik het al weet als iemand zal worden ontslagen voordat de persoon in kwestie het zelfs maar vermoedt. Ik heb een geheimhoudingsplicht, maar toen ik hoorde dat een van die mensen bezig was met een best hoge hypotheek voor de aankoop van een huis, ben ik wel gaan lunchwandelen met een wederzijdse kennis. Die heeft ervoor kunnen zorgen dat de koop werd afgeblazen. Ik weet dat ik eigenlijk mijn mond had moeten houden, maar ik heb er geen spijt van.”

Ghostwriter

Maren (36): “Mijn baas is een vlotte spreker zonder podiumvrees, echt een showman die een zaal mee kan krijgen. Niemand weet dat ik als introverte muis zijn teksten schrijf. Hij betaalt me er netjes extra voor. Hij de eer, ik het vertrouwen, ik kan er goed mee leven.”

EINDELOOS VERGADEREN

Liselot (38): “Ik heb een affaire met de accountmanager van onze beste klant. We ‘vergaderen’ eindeloos. Dat wil zeggen: eens per week een hotelkamer, roomservice en lekkere seks, deels op kosten van de zaak. En dan in de vijf minuten voor we vertrekken nog even snel wat dingen kortsluiten. Dit mag van mij nog jaren blijven duren.”

Spreekverbod

Quinn (29): “In het hotel waar ik werk zijn de bedwantsen inmiddels op alle verdiepingen gesignaleerd, maar daar mogen we zelfs onderling niet over spreken.”

“Ze doet niets, behalve zijn schouders masseren”

Wat zij daar precies deed? Geen idee...

Michelle (46): “Ik werkte als onderzoeker voor een hoge pief aan een universiteit die krankzinnige declaraties tekende voor een vrouwelijke werknemer, bij wie niet echt duidelijk was wat ze nu precies deed. Toen de financiële administratie verhaal kwam halen, mocht de hoge pief blijven en kreeg de vrouwelijke werknemer een ronkende aanbevelingsbrief en een gouden handdruk als afscheid. Dit alles om de reputatie van de instelling maar niet te beschadigen. Hij is getrouwd en een gerespecteerd wetenschapper. De vrouw was ooit zijn student en later zijn minnares. Hij heeft haar een paar maanden later gewoon weer ingehuurd, toen als een nog veel beter betaalde externe. Ze doet nog steeds niets, behalve zijn schouders masseren. Hun ‘congressen’ zijn gewoon door de gemeenschap betaalde liefdesvakanties.”

AFZENDER: ANONIEM

Iris (49): “Ik had een vreselijke vrouw als baas. Ze behandelde haar werknemers als kleuters, ik werkte met drie collega’s aan een deur die op schragen lag, zelf reed ze in een BMW en zat ze achter een designerbureau in een stoel van 1400 euro. Ze vond dat alles aftrekbaar was: haar vakanties, de schoonheidsspecialist, kleding. Schelden, anderen de schuld geven als ze zelf iets verpest had, poeslief tegen klanten, het was een bizarre werkomgeving. Ik kreeg vaak de wind van voren omdat ik volgens haar ‘niet creatief genoeg met de boekhouding werkte’. Toen ik er een maagzweer van kreeg, vond ik het welletjes en heb ik een andere baan gezocht. Ze heeft me helemaal stijf gescholden omdat ik haar in de steek liet ‘na alles wat ze voor me had gedaan’. Wat dat precies was, weet ik nog steeds niet. Na mijn laatste werkdag heb ik anoniem een redelijk compleet dossier naar de Belastingdienst gestuurd, die volgens oud-collega’s verrassend snel voor een audit voor de deur stond. Soms moet je karma een handje helpen.”

“Ze vond dat alles aftrekbaar was, óók haar vakanties”

BELLEN OP DE WC

Kim (51): “Op kantoor doe ik niets. Dat kan ook haast niet, want als ik er niet al om zeven uur ben, zijn alle flexbureaus bezet en moet ik met mijn laptop aan een lange tafel zitten waar ook collega’s bellen en vergaderen. Het zou goed zijn voor de teamspirit, maar iedereen vindt het vreselijk. Ik heb al eens op de wc zitten bellen, om rustig met een klant te kunnen spreken. In het begin heb ik me er vreselijk over opgewonden, nu heb ik voor mezelf geaccepteerd dat een kantoordag absoluut niet productief is. Ik praat wat bij, er is weleens een vergadering en ik bereid soms wat dingen voor. Maar het echte werk doe ik op mijn thuiswerkdagen aan de keukentafel.”

ONZIN OP EEN BOOMSTAM

Katja (46): “Ik houd van mijn werk, ik haat het jaarlijkse bedrijfsuitje. Ik wil geen collega’s die niet goed douchen in evenwicht houden op een boomstam. Ik wil niet in een tuig worden gehesen bij een klimwand. En ik lieg me te barsten in een waarheidscirkel, want als ik eerlijk zou zijn over wat ik van mijn collega’s, de zaak en het teamuitje vind, zou ik vermoedelijk geen werk meer hebben. Het ergste vind ik nog dat het klauwen met geld kost. Die onzin op een boomstam kostte bijna tweehonderd euro per persoon voor een gezelschap van twaalf mensen, maar een simpel koelkastje voor op kantoor is ‘te duur’.”

Vind je dit interessant?

Ontdek nu alle Nederlandse top titels in één app!

Bestel nuAl abonnee?
Log in om verder te lezen

Vega? Túúrlijk!

Zaharia (51): “De vegetarische goulash en lasagne in de kantine? Die is verre van vegetarisch.”

SMERIG ZAAKJE

Maaike (52): “Het ergste wat ik ooit heb gedaan was financiële producten verkopen voor de commissie en niet per se omdat het ’t beste product voor de cliënt was. Als ik uit mijn werk kwam, wilde ik meteen douchen, zo vies voelde het. Ik heb het anderhalf jaar gedaan en goud verdiend. Niemand wist hoe smerig die zaakjes waren, iedereen dacht dat ik een keurige financieel adviseur was.”

Elk nadeel heeft z’n voordeel

Farida (36): “De vrij-mi-bo is een verplichte weekafsluiting bij ons op kantoor. Voor mij hoeft het niet zo, dat socialiseren met collega’s, ik zou net zo lief gewoon naar huis gaan. Maar het heeft ook wel voordelen: er wordt stevig gedronken, de remmingen vallen weg. Zo betrapte ik, toen ik nog even een dossier op zijn bureau wilde leggen, de baas in half ontklede staat met een collega die zijn dochter had kunnen zijn. Ik heb discreet de deur weer achter me dichtgetrokken. Niet lang daarna vroeg de directeur wat ervoor nodig was om het incident te ‘vergeten’. Ik heb gezegd dat ik een eigen werkkamer wilde. Door die borrel krijg ik de blote billen van mijn baas nooit meer van mijn netvlies, maar ben ik ook verlost van die vreselijke kantoortuin.”

Via een omweggetje

Victorine (64): “Er waren collega’s van mijn leeftijd die dapper meeveerden met wat ze ook maar voor de kiezen kregen. Weer nieuwe software, weer een ander systeem, weer een fusie, weer een dikbetaalde interim-manager die van toeten noch blazen wist. Ik heb de gok genomen en ben er niet in meegegaan. Deed wel gewoon mijn werk, maar dan met omweggetjes. Dat was niet efficiënt, maar als je al ruim twintig jaar in dienst bent, kunnen ze je niet zo makkelijk ontslaan. Ik heb talloze gesprekken gehad met mijn chef en met personeelszaken, dat er van me verwacht werd dat ik mee zou doen. Ik peinsde er niet over, ik zag er geen heil in en ik zag er het nut niet van in, al zei ik dat niet met zo veel woorden. Uiteindelijk heb ik kunnen vertrekken met een jaarsalaris en een gedicht pensioengat. Ik ben er niet trots op, want ik had er jarenlang met plezier en toewijding gewerkt. Maar als je het werknemers zo moeilijk maakt, moet je niet raar opkijken als ze het jou moeilijk maken.”

ALS IK NIKS HOOR...

Brechtje (62): “Als het Monopoly was, dan zou het ‘een vergissing van de bank in uw voordeel’ zijn. Maar het is een vergissing van de Belastingdienst, die me ruim tweeduizend euro terugbetaalde, terwijl ik slechts recht heb op de helft. Ik heb het geld al ruim anderhalf jaar op mijn spaarrekening staan, voor het geval ze het terugeisen, maar ze lijken het bedrag niet te missen. Er is inmiddels een nieuwe aangifte afgehandeld. Ik denk dat het moment is gekomen om er een fijne vakantie van te boeken.”

Goede tijden...

Hanane (29): “De vrouw van HR heeft een affaire met mijn teamleidster. Ze zijn allebei getrouwd met een man. Mijn werkdag is een soap vol veelbetekenende blikken, het leidt heerlijk af.”

Verberg je geschiedenis

Natascha (49): “Als IT’er van de servicedesk van een groot bedrijf wil je niet weten wat ik op die bedrijfslaptops tegenkom. Serieus, download porno op je privélaptop en wis je geschiedenis voordat je bij mij komt met een probleem. En weet dat alles terug te vinden is en dus niets geheim blijft, ook niet dat uur dat je onder werktijd viagra hebt zitten shoppen of hebt zitten gamen.”

BEN EVEN WEG

Denise (37): “Ik ken de toegangscode van een kamertje dat ooit is ingericht als een soort eerstehulppost. Bijna niemand weet van het bestaan af, ik kreeg de code om rustig te kunnen kolven toen ik nog borstvoeding gaf. Er staat onder andere een makkelijke stoel in. Na de middag doe ik er weleens even een dutje. Tegen collega’s zeg ik dan dat ik even een Zoom-overleg in moet, maar het is eerder een Zzzoom.”